Zdjęcia: Kamil Hazy, Danio erythromicron.

Nazwa gatunkowa: Danio erythromicron.

Nazwa polska: danio szmaragdowy, danio erytromikron.

Występowanie geograficzne: gatunek endemiczny - żyje w Jeziorze Inle w Azji Południowej (Myanma).

Wygląd: tułów wrzecionowaty, płetwa ogonowa wcięta. Ubarwienie zwykle jasne - szarawe, złociste, żółtawe lub jasne-oliwkowe (otrzymano kilka wariantów barwnych w hodowlach). Wzdłuż tułowia po środku zlokalizowane są ciemne pionowe pasy, które nie dotykają linii grzbietu i podbrzusza. Płetwy mogą być bezbarwne lub mieć delikatne podbarwienia kolorem żółtym, miedzianym, pomarańczowym lub czerwonym. u nasady płetwy ogonowej znajduje się mała czarna kropka. 

Ogólna charakterystyka: mała karpiokształtna ryba słodkowodna z Azji Południowej.

Rozmiar: samice do 2 cm, samce do 1,6 cm.

Długość życia: brak danych.

Typ środowiska: tropikalne jezioro o słabym nurcie.

Wystrój zbiornika: ryby nadają się do akwariów roślinnych,  akwariów towarzyskich (uwaga na łączenie z innymi większymi rybami) oraz nanoakwariów. Najlepsze otoczenie dla nich będą stanowić kompozycje z grubego drewna (korzeni), rozmaitej roślinności w tym gatunków o szerokich liściach z podłożem żwirowym, piaszczysto żwirowym lub substratem.

Zobacz także:

Artykuł o nanoakwariach (kliknij, aby przejść)

Wymagane parametry wody: pH 6,5-7,5.

Temperatura: zalecana 22-25°C.

Zalecany minimalny litraż: 30 l.

Zachowanie: spokojne i towarzyskie ale jednocześnie płochliwe ryby. Jest to gatunek ławicowy, który najlepiej się czuje i prezentuje w grupie minimum 10 osobników (zaleca się jednak większe grupy). Ryby starają się trzymać razem. Preferują środkową i górną strefę zbiornika.

Dieta: głównie mięsożerne - w naturze jest to drobny zooplankton. W akwariach można podawać rozwielitkę, wylęg solowca, widłonogi - np. cyklop i mikro suchą karmę (rozmiar XS). Można stosować również suchą karmę dla ryb wszystkożernych (także dla narybku -ze względu na bardzo mały otwór gębowy).

Dymorfizm płciowy: samce mają nieco mocniejszą kolorystykę i są mniejsze od samic (patrz "Rozmiar"), które są z kolei bardziej zaokrąglone w partiach brzusznych. 

Rozmnażanie: łatwe, do tarła często dochodzi w akwariach bez zabiegów hodowcy. Tarlaki rozrzucają ikrę na dno. Ziaren jest nie więcej niż 30-35 szt. Odchów młodych jest możliwy tylko w osobnym akwarium tarliskowym, gdyż dorosłe ryby wyjadają ikrę i wylęg. Narybek jest bardzo mały i sporym wyzwaniem jest jego wykarmienie. Na początku skarmiać należy pierwotniakiem.

Uwagi: brak.

Zdjęcia: Chris Lukhaup, Trigonostigma espei.

Nazwa gatunkowa: Trigonostigma espei

Nazwa polska: razbora "espei".

Występowanie geograficzne: Półwysep Indochiński w Azji Południowo-wschodniej (Kambodża, Tajlandia).

Wygląd: oczy duże, pyszczek zaostrzony, tułów kształtem przypomina romb, płetwa ogonowa wcięta. Ubarwienie srebrzysto-różowe, ryby opalizują na pomarańczowo. Ciemny klin w tylnej części tułowia jest wąski i z jednej strony zakrzywiony.

Ogólna charakterystyka: mała karpiokształtna ryba słodkowodna z Azji Południowo-wschodniej.

Rozmiar: 2,5 cm.

Długość życia: brak danych.

Typ środowiska: mniejsze rzeki oraz strumienie o mulistym podłożu w zalesionych obszarach nizinnych o słabym nurcie wody, silnie zarośnięte roślinnością brzegową.

Wystrój zbiornika: ryby nadają się do akwariów roślinnych, towarzyskich oraz nanoakwariów. Najlepsze otoczenie dla nich będą stanowić kompozycje z grubego drewna (korzeni), rozmaitej roślinności w tym gatunków o szerokich liściach z podłożem żwirowym, piaszczysto żwirowym lub substratem.

Zobacz także:

Artykuł o anoakwariach (kliknij, aby przejść)

Wymagane parametry wody: pH 6,4-6,8.

Temperatura: tolerowana 22-28°C, zalecana 24-26°C.

Zalecany minimalny litraż: 30 l.

Zachowanie: spokojne i towarzyskie. Jest to ryba ławicowa, która najlepiej się czuje i prezentuje w grupie minimum 8-10 osobników. W małym stadzie wykształca się zwykle hierarchia. Jednak ryby nie walczą zaciekle o swoją pozycję i tolerują się wzajemnie. Samce mogą toczyć między sobą niegroźne potyczki w ramach stada. Ryby starają się trzymać razem. preferują środkową strefę zbiornika.

Dieta: wszystkożerne ze znaczną przewagą pokarmów mięsnych - w naturze żywią się małymi insektami, larwami i planktonem. W akwarium przyjmują każdy rodzaj pożywienia - suche, mrożone i żywe (np. oczlik, rozwielitka, wylęg solowca). Można podawać suchą karmę dla ryb wszystkożernych.

Dymorfizm płciowy: samce są odrobinę smuklejsze od bardziej krągłych samic. Mogą mieć również nieco żywsze kolory w okresie tarła.

Rozmnażanie: łatwe, do tarła często dochodzi w akwariach bez zabiegów hodowcy. Ikra jest najczęściej przyklejana na spodzie szerokich liści (hygrohili corymbosy, żabienic, kryptokoryn, anubiasów) partiami po kilka sztuk 9 (w trakcie całego tarła ziaren ikry jest zwykle 25-40 szt. Odchów młodych jest możliwy tylko w osobnym akwarium tarliskowym.

Uwagi: T.espei  jest mylona z bardzo podobnym ale większym gatunkiem T.heteromorpha (razbora klinowa), której klin jest znacznie szerszy a osobniki są bardziej wygrzbiecone oraz z gatunkiem T.hengeli. 

Zdjęcie: Rick Boerboom, Boraras merah.

Nazwa gatunkowa: Boraras merah.

Nazwa polska: razbora czerwona.

Występowanie geograficzne: Wyspa Borneo w Azji Południowo-Wschodniej (Malezja, Indonezja).

Wygląd: oczy duże, płetwa ogonowa wcięta. Ubarwienie jasne - pastelowo-żółte lub cieliste, na tułowiu występuje charakterystyczny słabo zarysowany wzór pigmentowy w postaci linii i plamek koloru różowego, czarnego, złotego i czerwonego. 

Ogólna charakterystyka: mała karpiokształtna ryba słodkowodna z Azji Południowo-Wschodniej.

Rozmiar: samice do 2 cm.

Długość życia: brak danych.

Typ środowiska: mniejsze rzeki oraz strumienie w obszarach zalesionych (lasy deszczowe) o słabym nurcie wody.

Wystrój zbiornika: ryby nadają się do akwariów roślinnych, czarnych wód, akwariów towarzyskich (uwaga na łączenie z innymi większymi rybami) oraz nanoakwariów. Najlepsze otoczenie dla nich będą stanowić kompozycje z grubego drewna (korzeni), rozmaitej roślinności w tym gatunków o szerokich liściach z podłożem żwirowym, piaszczysto żwirowym lub substratem.

Zobacz także:

Artykuł o nanoakwariach (kliknij, aby przejść)

Wymagane parametry wody: pH 4,8-6,5.

Temperatura: zalecana 24-26°C.

Zalecany minimalny litraż: 30 l.

Zachowanie: spokojne i towarzyskie. Jest to ryba ławicowa, która najlepiej się czuje i prezentuje w grupie minimum 10 osobników (zaleca się jednak większe grupy). W małym stadzie wykształca się zwykle hierarchia. Jednak ryby nie walczą zaciekle o swoją pozycję i tolerują się wzajemnie. Samce mogą toczyć między sobą niegroźne potyczki w ramach stada. Ryby starają się trzymać razem. Preferują środkową strefę zbiornika.

Dieta: głównie mięsożerne - w naturze jest to drobny zooplankton. W akwariach można podawać rozwielitkę, wylęg solowca, widłonogi - np. cyklop i mikro suchą karmę (rozmiar XS). Można stosować również suchą karmę dla ryb wszystkożernych (także dla narybku -ze względu na bardzo mały otwór gębowy).

Dymorfizm płciowy: samce mają nieco mocniejszą kolorystykę i są mniejsze o około 2-3 mm od samic, które są zkolei bardziej zaokrąglone w partiach brzusznych. 

Rozmnażanie: łatwe, do tarła często dochodzi w akwariach bez zabiegów hodowcy. Ikra prawidłowo się rozwija w wodzie kwaśnej i miękkiej (w pH mniejszym niż 6). Odchów młodych jest możliwy tylko w osobnym akwarium tarliskowym lub w zbiorniku jednogatunkowym. Narybek jest bardzo mały i sporym wyzwaniem jest jego wykarmienie. Na początku skarmiać należy pierwotniakiem.

Uwagi: bardzo podobnym gatunkiem jest Boraras naevus, który różni się głównie wielkością plamy na tułowiu - jest ona dwa do trzech razy większa.

Trigonostigma hengeli.

Nazwa gatunkowa: Trigonostigma hengeli.

Nazwa polska: razbora Hengela.

Występowanie geograficzne: Wyspy Sumatra i Borneo w Azji Południowo-wschodniej (Indonezja, Malezja).

Wygląd: oczy duże, pyszczek zaostrzony, tułów podłużny, płetwa ogonowa wcięta. Ubarwienie srebrzyste, ryby opalizują na złoto. Ciemny klin w tylnej części tułowia jest wąski i z jednej strony zakrzywiony. Złoto-pomarańczowa barwa występuje w okolicy klinu.

Ogólna charakterystyka: mała karpiokształtna ryba słodkowodna z Azji Południowo-wschodniej.

Rozmiar: 3 cm.

Długość życia: brak danych.

Typ środowiska: mniejsze rzeki oraz strumienie o mulistym podłożu w zalesionych obszarach nizinnych ze słabym lub umiarkowanym prądem wody.

Wystrój zbiornika: ryby nadają się do akwariów roślinnych, towarzyskich oraz nanoakwariów. Najlepsze otoczenie dla nich będą stanowić kompozycje z grubego drewna (korzeni), rozmaitej roślinności w tym gatunków o szerokich liściach z podłożem żwirowym, piaszczysto żwirowym lub substratem.

Zobacz także:

Artykuł o anoakwariach (kliknij, aby przejść)

Wymagane parametry wody: pH 6,4-6,8.

Temperatura: tolerowana 23-28°C, zalecana 25-26°C.

Zalecany minimalny litraż: 30 l.

Zachowanie: spokojne i towarzyskie. Jest to ryba ławicowa, która najlepiej się czuje i prezentuje w grupie minimum 8-10 osobników. W małym stadzie wykształca się zwykle hierarchia. Jednak ryby nie walczą zaciekle o swoją pozycję i tolerują się wzajemnie. Samce mogą toczyć między sobą niegroźne potyczki w ramach stada. Ryby starają się trzymać razem. preferują środkową strefę zbiornika.

Dieta: wszystkożerne ze znaczną przewagą pokarmów mięsnych - w naturze żywią się małymi insektami, larwami i planktonem. W akwarium przyjmują każdy rodzaj pożywienia - suche, mrożone i żywe (np. oczlik, rozwielitka, wylęg solowca). Można podawać suchą karmę dla ryb wszystkożernych.

Dymorfizm płciowy: samce są odrobinę smuklejsze od bardziej krągłych samic. Mogą mieć również nieco żywsze kolory w okresie tarła.

Rozmnażanie: łatwe, do tarła często dochodzi w akwariach bez zabiegów hodowcy. Ikra jest najczęściej przyklejana na spodzie szerokich liści (hygrohili corymbosy, żabienic, kryptokoryn, anubiasów). Odchów młodych jest możliwy tylko w osobnym akwarium tarliskowym. 

Uwagi: T.hengeli  jest mylona z bardzo podobnym ale większym gatunkiem T.heteromorpha (razbora klinowa), której klin jest znacznie szerszy a osobniki są bardziej wygrzbiecone oraz z gatunkiem T.espei, który jest nieco mniejszy z cieńszym klinem. Razbora Hengela posiada jednak bardziej wysmukły tułów niż pozostałe dwa wspomniane tutaj gatunki.