Zdjęcie: Grzegorz Schindler, Eretmodus cyanostictus Kasanga.

Zdjęcie: Balazs Varga, Eretmodus marksmithi.

Nazwa gatunkowa: Eretmodus spp.

Nazwa polska: brak.

Występowanie geograficzne: w Jeziorze Tanganika (Afryka).

Wygląd: występuje charakterystyczna budowa głowy o niskim czole, dużych oczach (względem wielkości głowy) z ciekawym układem pyska, gdzie górna szczęka jest wyraźnie dłuższa od dolnej. Dwa główne gatunki różnią się nieco układem pasów na ciele i ubarwieniem. E. marksmithi posiada wyraźnie widoczne pasy pionowe na tułowiu, które przebiegają od płetwy grzbietowej aż do podbrzusza, natomiast E. cyanostictus ma te pasy krótsze, nieco rozmazane, mniej wyraźne i mniej kolorowe - dodatkowo nie stykają się one z płetwą grzbietową. U obu gatunków występuje drobne metaliczne (błękitne lub turkusowe) kropki na tułowiu i głowie w różnym natężeniu.

Zdjęcie: Tomasz Urbanski, Eretmodus marksmithi Kavala.

Rozmiar: w zależności od linii genetycznej maksymalnie 8-10 cm.

Długość życia: brak danych

Typ środowiska: płytsza strefa skalista na głębokości 1-4 m. o silnym ruchu wody.

Wymagane parametry wody: woda twarda, zalecane PH 8,0-9,0.

Temperatura: 24-26°C.

Zalecany minimalny litraż: minimum 500 l. (zalecany zbiornik o min. wymiarach 150x60x60 cm) dla grupy 8 szt. (nie należy trzymać tych ryb w mniejszej liczbie).

Zachowanie: gatunek terytorialny, trzyma się dolnych partii zbiornika, porusza się skokami - związane jest to ewolucyjnie z dostosowaniem do życia w silnym nurcie wody na płyciznach.

Dieta: ryby te są roślinożerne, zeskrobują glony ze skał, akwaria powinny być mocno oświetlone, aby glony mogły się szybko namnażać tak jak ma to miejsce w naturze. W zbiornikach można podawać pokarmy roślinne (tonące płatki i granulaty) oraz glony - np. spirulinę. Zaleca się częstsze karmienie - np. 5-6 razy dziennie w małych ilościach. Suche karmy powinny być wcześniej dobrze namoczone, ponieważ często powodują problemy żywieniowe u tego gatunku.

Dymorfizm płciowy: obie płcie mają zbliżone rozmiary i podobną kolorystykę. Samica może być tylko nieznacznie mniejsza. Zazwyczaj płeć rozróżnia się po zachowaniu.

Rozmnażanie: para wspólnie opiekuje się potomstwem. Ikry jest zwykle kilkanaście sztuk. Zazwyczaj samica inkubuje w pysku ikrę, natomiast samiec - wylęg (samica przekazuje go po wykluciu samcowi). Po wypuszczeniu młodych z pyska żerują one już samodzielnie. Wtedy do akwarium należy podawać pokarm silnie rozdrobniony. Wówczas młode są w stanie przeżyć jeżeli mają mnóstwo kryjówek wśród gruzu skalnego.

Uwagi: odwzorowując siedliska naturalne należy zapewnić silniejszą cyrkulację wody, dobre natlenianie i mocne oświetlenie zbiornika akwariowego.