Pecten maximus, płaska muszla górna.
Nazwa gatunkowa: Pecten maximus, Pecten jacobaeus.
Nazwa polska / nazwa handlowa / nazwy odmian barwnych: oba gatunki bardzo podobne są z wyglądu. Pecten maximus - przegrzebka zwyczajna, przegrzebek wielki natomiast Pecten jacobaeus określany jest jako przegrzebka Św. Jakuba.
Występowanie geograficzne: Pecten maximus pierwotnie we wschodnim Atlantyku od północnej Norwegii do Maroko. W Morzu Śródziemnym jego zasięg mocno zanika począwszy od Cieśniny Gibraltarskiej - zastępuje go w tym akwenie Pecten jacobaeus, preferujący cieplejszą wodę i większe zasolenie.
Muszla: dwu częściowa o kształcie wachlarza - górna spłaszczona w ubarwieniu czerwono-brązowym lub bordowym, natomiast dolna część wypukła w kolorze białym, żółtym lub beżowym niekiedy w plamki pigmentowe. Dolna muszla jest zwykle czysta i bez osadów, ponieważ małż ma ją zawsze skierowaną ku podłożu, natomiast górna jest zawsze pokryta skorupą wapienną i osadami, ponieważ zawsze jest ona skierowana górą w stronę toni wodnej. Muszle dorasta do ok. 15-16 cm długości i posiada 15-17 promieniujących żeber (wyjątkowo sporadycznie spotyka się osobniki o długości muszli 20-21 cm).
Pecten jacobaeus, górna płaska muszla w osadach.
Pecten jacobaeus, dolna wypukła muszla.
Ciało: jasne. Podczas żerowania wzdłuż krawędzi muszli (otworu) małże wyciągają cienkie macki.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: Pecten maximus preferuje zagłębienia w dnie o charakterze piaszczystym, mulistym lub żwirowym o głębokości 4-110 m (spotykany sporadycznie także na głębokości ok. 250 m). Podobnie sytuacja wygląda u Pecten jacobaeus z tym, że małż ten spotykany jest także w obecności podłoży skalistych.
Wymagane parametry wody: optymalne zasolenie ok. 32-35,5‰. U Pecten jacobaeus 34-38,5‰.
Temperatura: zalecana stała z przedziału 18-26°C. Pecten maximus wytrzymuje o kilka stopni niższe temperatury wody.
Zalecany minimalny litraż: 300 l. dla jednego osobnika - nie nadaje się do zbiorników wielogatunkowych (patrz zachowanie).
Zachowanie: małż potrafi pływać! Pływa skokowo w toni wodnej nawet na długie dystanse nierzadko odcinkami nawet do 100 m. Pływanie to odbywa się poprzez "kłapanie" muszlą - szybkie zamykanie i otwieranie muszli mięśniami zwieraczy i wyrzut wody w okolicach zawiasów co powoduje odrzut, który jest w stanie nie tylko przemieścić tego mięczaka ale i utrzymać jego ciężar w toni wodnej. Zazwyczaj zachowuje się w ten sposób w reakcji na drapieżniki - np. rozgwiazdy, które doprowadzą do jego naruszenia. W akwariach może doprowadzić do rozchlapania wody na zewnątrz a nawet do wyskoczenia tego zwierzęcia ze zbiornika a nawet stłuczenia szyby (w przypadku cieńszego szkła). Jego normalne zachowanie polega na odpowiednim ustawieniu się w stosunku do nurtu wody, rozchyleniu muszli i spokojnym żerowaniu.
Dieta: żywi się planktonem - fitoplanktonem oraz zooplanktonem a także martwą materią organiczną unoszącą się w wodzie, którą odfiltrowuje gdy jego muszla jest otwarta. W zbiorniku jednogatunkowym możliwe jest utrzymanie tego małża. Konieczne jest zakupienie fitoplanktonu w sklepie akwarystycznym bądź uruchomienie własnej hodowli. Należy karmić te małże pipetą minimum 5-6 razy dziennie, wkraplając pokarm kilka centymetrów od małża tak aby się on nie zamknął. Największa szansa na udane skarmianie jest w akwariach, w których filtracja oparta jest o inne rozwiązanie niż odpieniacz, ponieważ ten skutecznie usuwa plankton oraz pył z wody. W trakcie karmienia najlepiej wyłączać na pewien czas pompę obiegową w zbiorniku. Zwierzę bardzo trudne do utrzymania w akwarium.
Rozmnażanie: brak doniesień o rozrodzie w akwariach. Nie jest to zwierzę popularne w akwariach ze względu na duży stopień trudności związany z jego utrzymaniem. Jest obojnakiem hermafrodytą. Dojrzałość płciową osiągają osobniki o długości muszli w rozmiarze ok. 6 cm. Larwy żyją planktonicznie, by po pewnym czasie osiąść na dnie.
Uwagi: oba gatunki są wysoko cenione pod względem kulinarnym.
Zobacz także: