Zdjęcie: Michal Maňas, Potamopyrgus antipodarum, CC BY 4.0
Nazwa gatunkowa: Potamopyrgus antipodarum.
Nazwa polska / nazwa handlowa / nazwy odmian barwnych: wodożytka nowozelandzka (wcześniejsza nazwa - wodożytka Jenkinsa).
Występowanie geograficzne: pierwotnie na Nowej Zelandii, obecnie został zawleczony prawdopodobnie wraz z wodami balastowymi statków do Europy Zachodniej i Środkowej oraz do Północnej Ameryki (USA, Kanada).
Muszla: o długości do 5-6 mm (w Europie) i do 11 mm (w Nowej Zelandii), grubościenna, posiadająca do sześciu skrętów. Kolorystyka muszli może być różna od żółtych, żółtawozielonkawych, beżowych do brązowawych. Często muszle posiadają rozmyte ciemniejsze plamki. Otwór muszli jest owalny.
Stopa: posiada ubarwienie zmienne - u różnych populacji kolorystyka stopy może mieć barwę czarną, brązową lub szarą. Zazwyczaj grzbiet ciała jest ciemniejszy niż spodnia część stopy. Czułki nitkowate, głowa wyciągnięta w ryjek - na jego czubku występuje jasna opaska. Wieczko rogowe jest czerwonawe i półprzezroczyste
Długość życia: w zależności od warunków środowiska i diety 7-24 miesięcy.
Typ środowiska: różnorodne zbiorniki wodne, gatunek ma spore możliwości przystosowawcze do różnych typów wód i środowisk wodnych. Jednak prawie zawsze spotykany jest w bardzo płytkiej wodzie zwykle w okolicach brzegu na głębokości ok. 0,5 m.
Wymagane parametry wody: bez znaczenia, gatunek był spotykany nawet w wodach o PH niższym niż 7. Stwierdzono obecność tych ślimaków także w wodach słonych o zasoleniu nawet do 26‰ (Morze Bałtyckie ma średnio 8‰). W wodzie o zasoleniu powyżej 17‰ gatunek się nie rozmnaża.
Temperatura: optymalna w hodowli akwariowej 12-28°C (w naturze ślimaki te były notowane w wodzie o temperaturze 0-34°C.). Doskonale znoszą wysokie temperatury, gdyż płytka woda, w której bytują często silnie się nagrzewa.
Zalecany minimalny litraż: 10 l.
Zachowanie: Lubi przebywać w liczniejszych grupach - kilkanaście do kilkudziesięciu osobników. W akwariach rzadko spotykany - jednak potrafi się mnożyć w plagę.
Dieta: roślinożerne - głównie glony, zwłaszcza okrzemki i inne miękkie glony, także film bakteryjny (śluzowce) oraz detrytus (np. gnijące liście).
Rozmnażanie: osobniki gotowość do rozrodu osiągają już w czwartym miesiącu życia. Najczęściej ślimaki te mnożą się poprzez partenogenezę - wystarczy jedna samica, aby wydawać potomstwo. Zawartość samców w populacji zwykle jest bardzo niska - niekiedy stanowi nawet 5% ogółu. W Nowej Zelandii gatunek mnoży się przez cały rok. W Polsce do rozrodu dochodzi przy umiarkowanej temperaturze - zwykle wiosną w kwietniu i jesienią od końca września. W akwariach natomiast rozród odbywa się w trybie ciągłym. Wodożytka nowozelandzka jest żyworodna. Ilość osobników, które znajdują się w komorze lęgowej wynosi 10-90 szt.
Uwagi: gatunek ten na ziemiach polskich pojawił się w I połowie XX wieku. Ślimaki te są bardzo odporne na zmienne warunki klimatyczne.
Zdjęcie: Anna Maria Łabęcka,Potamopyrgus antipodarum, rzeka Wisła.