Zsjęcie: Umar Essop, Ophthalmotilapia ventralis "Kalambo".
Zdjęcie: Evgeniy Nesterov, Ophthalmotilapia nasuta "Gold Uwile".
Zdjęcie: Johan Kindgren, Ophthalmotilapia boops "Nkondwe".
Nazwa gatunkowa: Ophthalmotilapia spp.
Najbardziej znane są trzy bardzo podobne do siebie gatunki: Ophthalmotilapia ventralis, Ophthalmotilapia nasuta, Ophthalmotilapia boops.
Nazwa polska: brak. Jednak ryby z rodzaju Ophthalmotilapia określane są jako pielęgnice pierzastopłetwe (od pierzastych wyrostków na końcach płet brzusznych samców z atrapami jajowymi).
Występowanie geograficzne: gatunki z tego rodzaju są endemiczne - występują w Jeziorze Tanganika w Afryce Wschodniej.
Wygląd: głowa i oczy duże względem tułowia, płetwa ogonowa wcięta, płetwy brzuszne wydłużone - jednocześnie są one zakończone atrapami jajowymi (żółte końcówki). Kolorystyka jest bardzo różnorodna - każdy z trzech wymienionych gatunków posiada od kilku do kilkunastu odmian barwnych. Ubarwione są tylko samce, samice są szare, jasne lub srebrzyste.
Rozmiar: do 16 cm samce, samice do 14 cm.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: zazwyczaj płycizny 3-10 m. w otoczeniu skalistych gruzowisk.
Wymagane parametry wody: tolerowane pH 7,8-8,4.
Temperatura: tolerowana 24-27°C.
Zalecany minimalny litraż: stado w zbiorniku jednogatunkowym - 450 l., w zbiorniku wielogatunkowym - 600 l.
Zachowanie: ryby agresywne i terytorialne, należy hodować je w stadzie składającym się z minimum 12 osobników. Na jednego samca powinno przypadać 3-5 samic. Ryby lubią skubać glony ze skał. Dominujące samce / samiec są najbardziej intensywnie wybarwione.
Dieta: wszystkożerne - w akwariach można podawać pokarmy roślinne i zooplanktonowe w postaci suchej, mrożonej i żywej. Znaczną część diety powinny stanowić glony.
Dymorfizm płciowy: samce nieco większe, posiadają atrapy jajowe (patrz "Wygląd") o żywym ubarwieniu, samice mniejsze, ubarwione jednolicie - np. srebrzyste.
Rozmnażanie: w dobrze prowadzonym i zaaranżowanym akwarium samiec z samicą odbywa tarło na piasku, w wykopanym dołku. Samica zbiera ikrę do pyszczka i ją inkubuje aż do wylęgu, który osiągnie odpowiednie rozmiary. Ilość ikry w przypadku trzech omawianych gatunków rzadko przekracza 30 szt. Młode można skarmiać pokarmem sztucznym - suchym silnie rozdrobnionym.
Uwagi: brak.