Zdjęcie: W. Carter, Enteromorpha spp., public domain.

Nazwa: Enteromorpha spp.

Nazwa polska: brak.

Wygląd: najpopularniejsze gatunki tworzą plechę o rurkowatych pseudoliściach w kolorze jasnozielonym i lekko przezroczystym. Rurki rozgałęziają się jedynie u podstawy i zwykle mają długość w akwariach do 10-15 cm (w naturze do 50 cm) i średnicę ok. 0,2-0,5 cm. W silnym prądzie rurki są bardziej proste, w spokojniejszej wodzie bardziej pofalowane. Tworzą one pierzaste kępy. Są spotykane blisko wybrzeży, często na piasku.

Temperatura: zalecana 22-26°C.

Oświetlenie: średnie do wysokiego.

Wymagania: cyrkulacja wody bez znaczenia, rurki są nieco elastyczne i poddają się nurtowi wody. Wymagana woda bogata w składniki odżywcze. Mając odpowiednią wodę i światło makroglon ten staje się bardzo ekspansywny. Potrafi rosnąć w wodzie słonawej o niższym zasoleniu.

Rozrost: brak danych odnośnie szczepienia tego makroglonu na innych elementach jak np. skały.

Uwagi: w akwariach raczej rzadki, w środowisku naturalnym bardzo liczny - zwłaszcza we wschodniej Azji (od Japonii po Australię) ale spotyka się go także w innych częściach świata - Hawaje, Bałtyk, Ameryka. W niektórych kulturach traktowany jest jako przysmak kulinarny (Japonia, Chiny, Singapur). Może być mylony z niektórymi rurkowatymi gatunkami z rodziny Ulva - pomimo trwających sporów taksonomicznych i bliskiego spokrewnienia rodzaju Ulva i Enteromorpha akwaryści stosują swój własny podział określając glony rurkowate jako glony Enteromorpha a wstęgowate czy taśmowate jako Ulva. Uważa się, że sok z Enteromorpha spp. ma słabe właściwości antybakteryjne.

Enteromorpha spp.

Zobacz także:

Artykuł o charakterystyce makroglonów (klinij, aby przejść)

Artykuł o tym jak założyć zbiornik z makroglonami (klinij, aby przejść)

Artykuł o tym jak pozbyć się plagi makroglonów (kliknij, aby przejść)