Tetraodon fluviatilis, młody osobnik.
Nazwa gatunkowa: Tetraodon fluviatilis. W niektórych źródłach - Dichotomyctere fluviatilis.
Nazwa polska: kolcobrzuch cejloński.
Występowanie geograficzne: Azja Południowa i Południowo-Wschodnia od Indii do Indochin i Półwyspu Malajskiego.
Wygląd: tułów okrągły - balonowaty, płetwy małe, pyszczek nieco wyciągnięty w ryjek (dziób), oczy duże - wystają poza obrys głowy, ryba potrafi obracać gałkami ocznymi, ciało nie jest pokryte łuskami a drobnymi kolcami, młode osobniki mają grzbiet żółty, natomiast dorosłe beżowy lub beżowy z zielonkawym odcieniem, podbrzusze jasne - zazwyczaj białawe. Na bokach tułowia występują czarne kropki, które przy grzbiecie przekształcaja się w nieregularne pasy o różnej wielkości - ich układ może być różny w zależności od cech genetycznych lokalnej populacji.
Rozmiar: w naturze samice do 17 cm, w akwariach mniejsze - do 15 cm.
Długość życia: ponad 10 lat.
Typ środowiska: słodkie wody (rzeki i jeziora) o wolnym przepływie. Gatunek spotykany również w estuariach.
Wymagane parametry wody: tolerowane pH 6,5-8, gH 10-20, zasolenie ok. 2-3‰.
Temperatura: tolerowana 22-28°C.
Zalecany minimalny litraż: 200 l. dla jednego osobnika
Wystrój zbiornika: mocne oświetlenie, kamienie, drewno, wskazane podłoże piaszczyste lub piaszczysto-żwirowe, może uszkadzać rośliny.
Zachowanie: ryby te są bardzo inteligentne, rozpoznają ludzkie twarze, aktywnie reagują na różne okoliczności, są śmiałe i ciekawskie, bardzo aktywne, wszystko je interesuje. Trzymać je należy jednak pojedynczo bez towarzystwa innych osobników swojego gatunku, gdyż walczą między sobą i uszkadzają sobie płetwy (wobec siebie są złośliwe i uszczypliwe). Po osiągnięciu ok. 8 cm wielkości ryby te nie tolerują w zasadzie już żadnych innych gatunków ryb w zbiorniku i aktywnie je wtedy ganiają i atakują. Bardzo boją się nagłego włączania i gaszenia oświetlenia - mogą wówczas wyskakiwać ze zbiorników (zwłaszcza mniejsze egzemplarze). Warto zaopatrzyć się w lampę o funkcji zmierzch / świt. W przypadku zagrożenia ryba potrafi się znacznie napompować wodą i postawić kolce.
Dieta: mięsożerne - uwielbiają ślimaki wodne i małże, także lądowe wstężyki ale zjedzą również krewetki, kryla, lasonoga, wodzień, dżdżownice, drobne kawałki filetów rybnych. Sztuczny pokarm suchy pobierają bardzo niechętnie a najczęściej w ogóle. Podawany pokarm powinien mieć taką formę, aby ryby mogły odrywać drobne kęsy i kruszyć zębami skorupy mięczaków. Ma to na celu doprowadzanie do ścierania się ich zębów. W przypadku ciągłego skarmiania pokarmem drobnym zęby będą stale rosnąć a to z czasem będzie wymagać ich skrócenia, gdyż uniemożliwi to tym rybom pobieranie pokarmu w późniejszym czasie.
Dymorfizm płciowy: nie do rozróżnienia.
Rozmnażanie: brak danych. Możliwe w warunkach akwariowych ale nie przeprowadzane ze względu na liczne występowanie tego gatunku w naturze co czyni to zupełnie nie opłacalnym. Podstawową trudnością jest samo odbycie tarła, które wymaga bardzo dużego zbiornika. Ryby wobec siebie są agresywne co znacznie utrudnia tarło. Dlatego najlepiej byłoby przeprowadzać je w specjalnym basenie na zewnątrz o pojemności ok. 1200-2000 litrów z odpowiednią aranżacją i licznymi kryjówkami. Samo tarło powinno być cały czas monitorowane aby tuż po nim od razu odseparować ryby od siebie. Na dnie powinien znajdować się piasek i płaskie kamienie. Samica składa do 300 szt. ikry. Opiekę na ikrą i świeżym nie żerującym jeszcze wylęgiem sprawuje samiec. Młode na początku należy skarmiać wylęgięm solowca.
Uwagi: gatunek bardzo blisko spokrewniony z gatunkiem Tetraodon nigroviridis. Podstawową różnicą jest inny układ plam na grzbiecie, które u gatunku Tetraodon fluviatilis tworzą nieregularne pasy. Oba gatunki są nieustannie ze sobą mylone aczkolwiek mają identyczne wymagania.