Atlas ryb słodkowodnych tropikalnych
Zdjęcie: Eduard Ciocoiu, Carinotetraodon travancoricus.
Nazwa gatunkowa: Carinotetraodon travancoricus.
Nazwa polska: kolcobrzuch karłowaty.
Występowanie geograficzne: Azja Południowa - Indie.
Charakterystyka: bardzo mała słodkowodna ryba rozdymkokształtna.
Wygląd: tułów okrągły - balonowaty, płetwy małe, oczy duże - wystają poza obrys głowy, ryba potrafi obracać gałkami ocznymi oraz mrugać, w pyszczku występują drobniutkie zęby, płetwy przezroczyste, podbrzusze cytrynowożółte, na zielonkawo-brązowym grzbiecie występuje kilka dużych brązowych lub czarnych okrągłych plam. Grzbiet może mieć przebicia koloru żółtego / złotego. Niekiedy nieco żółtej barwy znajduje się także na płetwach.
Rozmiar: samice do 2,5 cm.
Długość życia: ok. 3 lata.
Typ środowiska: słodkie wody - strumienie, rzeki, jeziora o bardzo wolnym przepływie i jednocześnie mocno zarośnięte roślinnością podwodną jak i brzegową. Gatunek nie jest spotykany w estuariach (nie należy dosalać mu wody).
Wymagane parametry wody: tolerowane pH 6-7,5,twardość wody 5-20 GH.
Temperatura: tolerowana 23-27°C, zalecana 24-26°C.
Zalecany minimalny litraż: 30 l. w zbiorniku jednogatunkowym
Wystrój zbiornika: drewno (korzenie), podłoże piaszczyste lub żwirowe, duża ilość roślin.
Zachowanie: ze względu na małe gabaryty jak i usposobienie zaleca się trzymanie tych ryb w akwariach jednogatunkowych. Większe gatunki mogą nękać kolcobrzuchy i je podskubywać, natomiast mniejsze ryby mogą być z kolei nękane przez kolcobrzuchy. Niektórzy akwaryści donoszą, że kolcobrzuchy karłowate można łączyć z kiryskami karłowatymi i z otoskami. W większych akwariach sprawdzą się także niewielkie ryby ławicowe - np. razbory klinowe, niektóre bystrzyki itp. Z reguły kolcobrzuchy nie wchodzą w drogę z wymienionymi powyżej rybami, gdyż zamieszkują nieco inne obszary akwarium. Kolcobrzuchy karłowate to ryby małe ale z charakterem. Nie jest to gatunek stadny. Jednak można trzymać te ryby w większej grupie - wówczas ryby obierają sobie terytoria. Zwykle niegroźnie przeganiają się wzajemnie podczas konkurencji o rewiry czy pokarm. Istnieją również akwaria, w których ryby żyją w miarę zgodnie - tzn. tolerują się wzajemnie. Można trzymać je także pojedynczo. Są skoczne więc akwarium powinno być przykryte. Nie należy z tymi rybami trzymać krewetek i slimaków wodnych - w większości przypadków kolcobrzuchy będą je atakować i traktowac jako pokarm.
Dieta: mięsożerne - uwielbiają ślimaki wodne i małże, zjedzą również małe krewetki, kryla, lasonoga, wodzień, rureczniki, drobne kawałki filetów rybnych. Sztuczny pokarm suchy pobierają bardzo niechętnie a najczęściej wcale. Warto posiadać hodowlę zatoczków np. w dużym słoju i stale mieć dostęp do żywego pokarmu.
Dymorfizm płciowy: nie do rozróżnienia. W okresie tarła samiec nieco smuklejszy a samica bardziej pękata. Samiec ma wówczas również nieco mocniejsze i błyszczące kolory.
Rozmnażanie: ryby te są rozmnażane w warunkach akwariowych. Większość ryb dostępnych w sprzedaży nie pochodzi już z odłowu. Rozród odbywa się w parach - najczęściej przy pierzastych roślinach lub kępie mchu. Samiec uporczywie zagania samicę w takie miejsca, tam wyrzuca ona z siebie jednorazowa kilka do kilkunastu ziaren ikry, którą samiec od razu zapładnia. Narybek wykluwa się po kilku dniach, i po kolejnych trzech dobach zaczyna żerować. Na taki narybek mogą polować dorosłe kolcobrzuchy.
Uwagi: kolcobrzuchy karłowate bardzo ciężko jest utrzymać w akwariach towarzyskich nawet z odpowiednią obsada dobrana pod kątem wielkości. Ryby te przeważnie przegrywają konkurencje o pokarm z innymi rybami, co powoduje że często wtedy głodują. Gatunek można trzymać w tzw. nanoakwariach.
Zobacz także:
Zdjęcie: Hội những người thích nuôi Cá Cảnh, Parosphromenus deissneri.
Zdjęcie: SG AQUA, Parosphromenus deissneri.
Nazwa gatunkowa: Parosphromenus deissneri.
Nazwa polska: ostrogon Deissnera, sumatrzak Deissnera.
Występowanie geograficzne: Azja Południowo-Wschodnia - tereny Półwyspu Malajskiego, Wyspa Borneo i Sumatra.
Wygląd: gatunek filigranowy, oczy duże, płetwa grzbietowa nieco rozciągnięta wzdłuż tylnej części grzbietu, płetwa ogonowa okrągła, płetwy brzuszne zakończone wydłużonymi promieniami (igiełką), głowa mała, pyszczek mały spiczasty. Obie płcie posiadają podobną kolorystykę - jednak samce mają nieco więcej koloru (zwłaszcza w porze tarła). Istniej kilka odmian barwnych. Najpopularniejsza kolorystyka z odmian dostępnych w obrocie akwarystycznym to ryby w pasy kremowobrązowe, żółtobrązowe, żółtobeżowe. Płetwy mogą również mieć różnorodną kolorystykę z dominującym kolorem ciemnym lub błękitnym, czasem z białymi lub czerwonymi akcentami.
Rozmiar: do 3,5 cm.
Długość życia: maksymalnie 2-3 lata.
Typ środowiska: wody stojące, bądź wolno płynące z gęstą roślinnością - głównie strumienie w lasach deszczowych i stawy, również tereny bagniste.
Wymagane parametry wody: tolerowane pH 5,5-7,0, wskazany dodatek garbników do wody.
Temperatura: zalecana 24-28°C.
Zalecany minimalny litraż: 30 l. dla jednego małego haremu (1+2) lub pary w akwarium jednogatunkowym.
Wystrój zbiornika: zaleca się zastosowanie korzeni na dnie. Aranżację można oprzeć o gęstą roślinność lub o wystrój korzenny (także z roślinnością) i liśćmi na dnie. Jako podłoże zaleca się użycie piasku, substratu lub żwiru. Konieczne są rośliny pływające na tafli wody i stłumione, punktowe oświetlenie. Gatunek bardzo lubi przebywać wśród mchów wodnych i innego typu roślinności. Ponadto należy zorganizować kilka kryjówek - groty, łupiny kokosa, doniczki gliniane itp. W takich miejscach ryby często przebywają oraz się rozmnażają.
Zachowanie: ryby płochliwe, lubiące kryć się wśród roślinności wodnej, nieufne i nieśmiałe lubiące strefy roślinne i kryjówki. Najlepiej te sumatrzaki trzymać w haremach w stosunku 1 samiec na 3 samice. Samce są terytorialne i trzymają się swoich rewirów, przeganiając intruzów. Ryby te nie są ekspozycyjne i z reguły będą słabo widoczne w zbiorniku.
Dieta: mięsożerne - w naturze żywią się głównie zooplanktonem, drobnymi owadami oraz niewielkimi bezkręgowcami. W akwarium raczej nie chętnie pobierają pokarmy suche. Ryby najlepiej skarmiać pokarmami mrożonymi i drobnymi żywymi (rozwielitka, oczlik, wodzień, larwa solowca). Żeby ryby był w dobrej kondycji konieczne jest uruchomienie hodowli pokarmów żywych (lub stały dostęp poprzez sklep) i ich regularne podawanie. Zaleca się karmienie tylko raz lub maksymalnie dwa razy dziennie w małych ilościach, gdyż ryby te mają bardzo małą przemianę materii.
Dymorfizm płciowy: dorosłe samce posiadają nieco wydłużone płetwy i bardziej zaostrzone (grzbietową i odbytową). Ponadto samce mają nieco mocniejszą kolorystykę i są nieznacznie większe od samic o ok. 10%.
Rozmnażanie: łatwe w akwariach i najczęściej ryby dobrane w pary przystępują do rozrodu w akwariach jednogatunkowych. Rozród odbywać najlepiej w parze (nie w haremie). Samiec obiera grotę tarliskową. W niej dochodzi do akt płciowego. Ikra przyklejana jest do ścianek. Opiekę na ikrą jak i nad wylęgiem sprawuje samiec. gdy młode zaczną żerować i wypływać z gniazda wówczas rola samca jako ojca się kończy. Młode uciekają w gęstą roślinność pływającą i kumulują się tuż przy powierzchni. Rodzice nie zjadają potomstwa. Żerujący narybek początkowo można skarmiać pyłem lub fluidem oraz drobną żywą larwą solowca.
Uwagi: wskazane jest aby ryby te trzymać w zbiornikach jednogatunkowych. Gatunek ten poleca się bardziej doświadczonym akwarystom. Ryby te nadaja się do tzw. nanoakwariów.
Zobacz także:
Zdjęcie: Fred P Exo, dario dario, samiec odmiany dzikiej.
Zdjęcie: Thomas Dittrich, Dario dario, z lewej samica, z prawej samiec (odmiana dzika).
Zdjęcie: Herman Jh Schipper, dario dario, ubarwienie odmiany dzikiej.
Nazwa gatunkowa: Dario dario.
Nazwa polska: badis bengalski. Funkcjonująca w krajach anglojęzycznych nazwa "Scarlett badis" odnosi się do odmiany o ciemnym intensywnym kolorze samców z domieszką koloru turkusowego neonu - w Polsce również czasami można spotkać nazwę tłumaczoną - badis szkarłatny. Jednak nie jest to osobny gatunek a jedynie odmiana.
Ogólna charakterystyka: mała słodkowodna rybka okoniokształtna z rodziny badisowatych.
Występowanie geograficzne: Północno-zachodnie Indie (Azja Południowa) - gatunek endemiczny dla dorzecza rzeki Brahmaputra.
Wygląd: gatunek filigranowy, oczy duże, płetwa grzbietowa nieco rozciągnięta wzdłuż tylnej części grzbietu i jednocześnie wysoka, płetwa ogonowa zaokrąglona. Samce są bardzo atrakcyjnie ubarwione - w zależności od odmiany ryby dzikie są pomarańczowe, rude lub czerwone. Kolor występuje na płetwach i pionowych pręgach na tułowiu, których jest 7-9 (w zależności jak je liczyć, gdyż pręg pełnych jest 7 a wraz z niepełnymi ich liczba wynosi 9). Tło tułowia samców jest jasne lub beżowe (czasem brązowe). Natomiast samice są całe beżowe lub jasno-brązowe, pręgi u nich są szare lub brązowe - z reguły są słabo zaznaczone.
Rozmiar: do 2 cm w naturze (samiec), samica do 1,6 cm. W akwariach samce do 2,5 cm samce i do 2 cm - samice.
Długość życia: ryby o szybkim cyklu życiowym, szybko osiągają dojrzałość i krótko żyją - około 2 lata. W akwariach nieco dłużej.
Typ środowiska: gęsto zarośnięte bardzo płytkie wody o bardzo wolnym nurcie - jak strumyki i małe rzeki. W naturze ryby spotykane są w bardzo płytkiej wodzie 0,5-1,5 m. wśród roślinności brzegowej. W naturalnych stanowiskach stwierdzono m.in. rosliny z rodzaju Hygrophilia ,Limnophila ,Ottelia ,Rotala i Vallisneria.
Wymagane parametry wody: pH 6,5-7,8.
Temperatura: tolerowana 18-26°C, zalecana 23-25°C.
Zalecany minimalny litraż: 25 l. w zbiorniku jednogatunkowym (jeden harem lub para) lub 50-60 l. dla dwóch samców z samiczkami. Zaleca się aby rewir dla jednego samca stanowił litraż 25-30 l. i długość terytorium około 30 cm. Dwa samce podzielą się terytorium w akwarium o długości 60 cm i pojemności 50-60 l. Można trzymać te ryby także z innymi spokojnymi mikrorybkami - małe razbory, małe danio, małe rybki kąsaczowate, gupiki Endlera itp. Akwarium towarzyskie powinno mieć minimum 60 l. pojemności.
Wystrój zbiornika: zaleca się zastosowanie korzeni na dnie. Aranżację należy oprzeć o gęstą roślinność lub o wystrój korzenny (także z roślinnością) i liśćmi na dnie. Jako podłoże zaleca się użycie piasku, substratu lub żwiru. Mile widziane są rośliny pływające na tafli wody. Gatunek bardzo lubi przebywać wśród roślinności wodnej.
Zachowanie: samce są względem siebie agresywne - zwłaszcza w okresie tarła i walczą ze sobą o terytoria. W przypadku trzymania więcej niż jednego samca w zbiorniku należy wydzielić im osobne terytoria, które najlepiej odseparować korzeniem po środku zbiornika. Samiczki potrzebują w zbiorniku kryjówek. Po za okresem tarła samiczki są traktowane przez samców neutralnie. Ryby te przeznaczone są raczej do zbiorników jednogatunkowych (ewentualnie w połączeniu z innymi nieagresywnymi mikrorybkami). Należy mieć na uwadze, że gatunek ten nie jest ekspozycyjny i z reguły będzie słabo widoczny w zbiorniku, kryjąc się wśród roślin.
Dieta: mięsożerne - jako pokarm należy stosować tylko drobne bezkręgowce w postaci żywej lub mrożonej (rozwielitka, solowiec, oczlik, lasonogi, siekana ochotka, siekana larwa komara, wodzień). Zaleca się karmienie tylko raz dziennie w małych ilościach, gdyż ryby te nie mają dużej przemiany materii. Uwaga - konieczne jest uruchomienie hodowli żywej karmy lub wymagany jest stały dostęp do niej np. poprzez sklep. Gatunek nie pobiera w ogóle pokarmów suchych! Akwaryści donoszą również, że wiele egzemplarzy nie akceptuje pokarmów mrożonych. Zatem podejmując się hodowli tych ryb należy mieć zapewniony stały dostęp do żywej karmy.
Badis badis w trakcie karmienia.
Dymorfizm płciowy: samce bardziej kolorowe (patrz "Wygląd") - szczególnie mocne barwy posiadają w okresie tarła. Istnieją również różnice w zachowaniu - samce są terytorialne.
Rozmnażanie: łatwe w akwariach ale należy ryby odpowiednio przygotować. Tarło odbywa się gdy nieco wzrośnie temperatura wody. Jednocześnie należy cyklicznie odświeżać wodę. Samiec swoją gotowość do tarła okazuje zmianą ubarwienia na ciemniejszą, bardziej wyraźną kolorystykę. Tarło poprzedzają bardzo ciekawe tańce godowe samca. Podniecony samiec pływa skokami wokół samicy. Owija się swoim tułowiem wokół ciała samicy. Samica wyrzuca z siebie ikrę wśród roślin wodnych (najlepiej wśród mchów wodnych) i tam je od razu zapładnia samczyk. Ikry od jednej samicy może być nawet kilkadziesiąt sztuk. Rodzice nie opiekują się ani ikrą ani narybkiem (z reguły jednak nie pożerają swojego potomstwa). Wylęg z ikry następuje zwykle po dwóch lub trzech dobach (zależne to jest także od temperatury - w wyżej ikra szybciej się rozwija). Gdy młode zaczną żerować na początku należy podawać im pierwotniaki (konieczne zorganizowanie własnej hodowli) a po około półtorej tygodnia - żywy wylęg solowca. Młode rosną bardzo szybko i z reguły nie ma problemu z ich karmieniem.
Uwagi: gatunek ten poleca się bardziej doświadczonym akwarystom. Otrzymano kilka odmian barwnych - po za wspomniana powyżej odmianą Scarlett także Tiger, Blue Chameleon czy odmianę cytrynową.
Zdjęcie: Atique Tahmid Reham, Dario dario, odmiana "Tiger".
Zdjęcie: Justin McDaniel, Dario dario, samiec odmiany "Scarlet badis".
Zdjęcie: Victoria Hayes, Dario dario odmiany "Scarlet badis".
Zdjęcie: Marco Vaccari, Badis badis, odmiana dzika - samiec.
Zdjęcie: Mustafa Ucan, Badis badis, odmiana dzika - samica.
Nazwa gatunkowa: Badis badis.
Nazwa polska: badis pięknopłetwy.
Występowanie geograficzne: Azja Południowa - słodkie wody Indii, Bangladeszu, Myanmy, Wschodniego Pakistanu.
Ogólno charakterystyka: słodkowodna ryba okoniokształtna z rodziny badisowatych.
Wygląd: tułów wydłużony, linia podbrzuszu prosta lub lekko wklęsła, oczy duże, płetwa grzbietowa długa i wyraźnie dłuższa w tylnej swojej części, płetwa ogonowa okrągła. Ubarwienie zmienne u różnie lokalnie występujących populacji. Samce są znacznie bardziej kolorowe niż samice. Formy hodowlane są jednak bardziej atrakcyjne kolorystycznie - spotkać można np. odmianę turkusową o turkusowo-neonowych płetwach i niebieską o niebieskich płetwach. Tułów u tych ryb zwykle jest jednokolorowy, ale może być także w pionowe pręgi lub nakrapiany pstrokaty. Ubarwienie tułowia najczęściej jest szare, brązowe, beżowe, kremowe lub srebrne.
Rozmiar: samce do 8 cm samce, do 7,5 cm samice.
Długość życia: 2-3 lata w naturze, w akwariach ok. 3,5 roku.
Typ środowiska: gęsto zarośnięte wody stojące lub o bardzo wolnym nurcie - jak mniejsze rzeki, rowy, bagna, mokradła, bajorka.
Wymagane parametry wody: pH 6,0-7,5, wskazany dodatek garbników do wody.
Temperatura: 22-28°C.
Zalecany minimalny litraż: 60-80 l. w zbiorniku jednogatunkowym (jedna para lub niewielki harem. W zbiorniku wielogatunkowym z innymi spokojnie usposobionymi rybami min. 100 l.
Wystrój zbiornika: zaleca się zastosowanie korzeni na dnie. Aranżację należy oprzeć o gęstą roślinność lub o wystrój korzenny (także z roślinnością) i liśćmi na dnie. Na dnie zaleca się użycie piasku, substratu lub żwiru. Można również zastosować muł organiczny na dnie (detrytus). Mile widziane są rośliny pływające na tafli wody. Gatunek bardzo lubi przebywać wśród roślin. Konieczne są kryjówki - łupiny kokosa, groty, ceramiczne doniczki, rurki gliniane itp.
Zachowanie: samce są względem siebie agresywne - zwłaszcza w okresie tarła i wówczas prowadzą raczej niegroźne potyczki. Ryby potrzebują w zbiorniku kryjówki - najlepiej aby na jedna dorosłą rybę przypadały dwa takie miejsca. Po za okresem tarła samiczki są traktowane przez samców neutralnie. Ryby te przeznaczone są raczej do zbiorników jednogatunkowych. Są powolne i główną część czasu przebywają wśród roślin - dlatego należy mieć na uwadze, że nie będą to ryby typowo ekspozycyjne i z reguły będą słabo widoczne w zbiorniku. W stosunku do innych gatunków ryb są pokojowe nastawione i raczej nie będą się nimi interesować.
Dieta: mięsożerne - jako pokarm należy stosować tylko drobne bezkręgowce w postaci żywej lub mrożonej (rozwielitka, solowiec, oczlik, lasonogi, ochotka, larwa komara, wodzień, narybek). Badisy to typowi drapieżnicy uwielbiający polować na żywe organizmy. Ryby te mają małą przemianę materii - należy karmić je nie częściej niż dwa razy dziennie. Pokarm żywy głównie jest najchętniej spożywany w akwariach (konieczne jest uruchomienie hodowli lub stały dostęp np. poprzez sklep). Natomiast pokarmy mrożone często nie są pobierane. Zatem podejmując się hodowli tych ryb należy mieć zapewniony dostęp do żywej karmy. Uwaga ryby te aktywnie polują na narybek innych gatunków ryb.
Dymorfizm płciowy: samce większe, bardziej krępe i bardziej kolorowe - zwłaszcza jest to dobrze widoczne w porze godowej. Samice szaro-bure, kolor niebieski, czerwony lub turkusowy może u nich występować jedynie w formie szczątkowej.
Rozmnażanie: łatwe w akwariach ale należy ryby odpowiednio przygotować. Tarło w naturze odbywa się w cieplejszej porze roku, aby ryby były gotowe do rozrodu należy je stopniowo podnosić wodę w akwarium - docelowo nawet o 3-4°C (do 28-29°C). Samiec w tym czasie wyrazi swoja gotowość do tarła znacznie wzmacniając swoje barwy. Tarło poprzedzają bardzo ciekawe tańce godowe samca przed kryjówką, którą obierze sobie na wychów młodych. Samica składa w niej ikrę (kilkadziesiąt sztuk), którą przylepia do sklepienia. Samiec po zapłodnieniu kiry wygania samicę i sam przejmuje opiekę na ikrą a następnie nad wylęgiem. Narybek odpływa z groty w momencie rozpoczęcia żerowania co ma miejsce po ok. siedmiu dniach od tarła. Gdy młode zaczną żerować na początku należy podawać im żywy wylęg solowca. Samca w tym czasie najlepiej odłowić, gdyż może on polować na swój narybek. W odpowiednio przygotowanej, gęstej aranżacji roślinnej zawsze jednak udaje się uchować kilku sztukom i wyrosnąć.
Uwagi: gatunek ten poleca się bardziej doświadczonym akwarystom.
Puntius semifasciolatus - brzanka zielona odmiany hodowlanej (brzanka Schuberta).
Nazwa gatunkowa: Puntius semifasciolatus. Niektóre źródła wskazują nazwę - Barbodes semifasciolatus.
Nazwa polska: dzika naturalna odmiana nazywana jest brzanką zieloną, natomiast formy hodowlane mają swoje nazewnictwo - np. brzanka brokatowa, brzanka złota, brzanka Schuberta.
Występowanie geograficzne: forma dzika występuje w Południowo-Wschodnich Chinach (Azja). Odmiany barwne nie występują w przyrodzie.
Wygląd: oczy duże, płetwa grzbietowa wcięta, płetwa grzbietowa w kształcie klina. Forma naturalna jest szara i silnie opalizuje na zielono. Na tułowiu występuję ciemne nieregularne plamki pigmentowe. U niektórych form występuje szczątkowy układ siedmiu pręg - stąd łac. nazwa Puntius semifasciolatus (brzanka siedmiopręga).
Puntius semifasciolatus - odmiana dzika.
Zdjęcie: HungTsun Cheng, Puntius semifasciolatus - brzanka zielona odmiana naturalna (brzanka siedmiopręga).
Brzanka brokatowa jest koloru żółtego, na tułowiu znajdują się nieregularnie rozmieszczone ciemne drobne punkty, które mienią się w świetle co przypomina brokat. Płetwy u tej odmiany mogą być przezroczyste, żółte lub pomarańczowe. Brzanka złota jest pozbawiona brokatowych plamistości, zwykle jest jednolicie jasno lub ciemnożółta a jej płetwy są przezroczyste, żółte, pomarańczowe lub nawet czerwonawe. Istnieje także odmiana zwana brzanką Schuberta, która jest również żółta ale może także opalizować na zielono, natomiast plamki pigmentowe mają u niej rozmieszczenie regularne - np. wzdłuż linii bocznej. Spotkać można również odmiany, które posiadają dużą ciemną plamę u nasady płetwy ogonowej. Dosyć trudno jest klasyfikować poszczególne odmiany, gdyż często w obrocie występują także formy pośrednie różnych odmian, które ciężko jednoznacznie zaklasyfikować.
Rozmiar: formy dzikie w naturze nawet do 7,5 cm, formy hodowlane (barwne akwariowe) do ok. 6 cm.
Długość życia: kilka lat.
Typ środowiska: strumienie i małe rzeki o wolnym nurcie gęsto zarośnięte roślinnością podwodną jak i roślinami wystającymi poza lustro wody.
Wystrój zbiornika: gatunek nadaje się zarówno do akwariów towarzyskich jak i roślinnych. Można używać korzeni w zbiorniku. Oświetlenie niezbyt silne.
Wymagane parametry wody: tolerowane pH 6,5-7,5.
Temperatura: zalecana 18-24°C - formy dzikie, 23-25°C formy hodowlane.
Zalecany minimalny litraż: 100 l.
Zachowanie: towarzyskie - należy trzymać je w grupie minimum 8-10 osobników, gdyż są to ryby stadne. Głównie przebywają w środkowych i dolnych partiach wody.
Dieta: wszystkożerne z przewagą pokarmów zwierzęcych - zooplankton, larwy owadów, drobne insekty. W akwariach można podawać pokarmy żywe, mrożone oraz suche. Pożywienie jest pobierane z toni wodnej, dlatego powinno mieć ono właściwości wolno tonące. Pokarm roślinny można uzupełniać sztuczną karmą w granulacie.
Dymorfizm płciowy: trudny do określenia - samiec smuklejszy.
Rozmnażanie: łatwe, często ryby przystępują do tarła grupowo w akwariach ogólnych o ile zaistnieją ku temu odpowiednie warunki wodne (właściwe parametry wody) oraz aranżacyjne i żywieniowe. Na czas tarła ryby w podobnej ilości samców i samic (kilka sztuk) należy umieścić w specjalnie zorganizowanym zbiorniku tarliskowym (ok. 50 l.). Ryby wycierając się rozrzucają ikrę po całym zbiorniku partiami w ilości od kilkudziesięciu sztuk do nawet 280 ziaren (dno najlepiej wyścielić mchem wodnym, torfem włóknistym, lub grubym żwirem). Wszystkie ryby po zakończeniu tarła należy odłowić, gdyż mogą one konsumować ikrę. Wylęg następuje po około 36 godzinach. Gdy narybek zacznie żerować można karmić go sproszkowanym pokarmem dla narybku (zawiesiną) i wylęgiem solowca.
Uwagi: forma dzika praktycznie nie jest spotykana w obrocie akwarystycznym ze względu na mało ciekawe ubarwienie. Formy hodowlane (zwłaszcza brzanka brokatowa) bardzo podatna jest na deformacje anatomiczne. Wpływ na to mają nie tylko nieprawidłowe warunki hodowli (małe litraże, nieprawidłowe odżywianie, złe warunki wodne itp.) ale również słaba genetyka tej odmiany.