Atlas ryb słodkowodnych tropikalnych
Zdjęcia: Erik Marquez, Melanotaenia picta.
Nazwa gatunkowa: Melanotaenia picta.
Charakterystyka: słodkowodna ryba z rodziny tęczankowatych ze styku Azji i Australii z Oceanią.
Nazwa polska: brak - niektórzy importerzy dokonują czystego tłumaczenia łacińskiego słowa picta co w efekcie oznacza - tęczankę malowaną.
Występowanie geograficzne: system rzeczny Mareremar na wyspie Kobroor, Wyspy Aru - Indonezja (Azja).
Wygląd: charakterystyczna dla większości tęczanek mała głowa w stosunku do tułowia. Wraz z wiekiem głowa coraz bardziej "odcina się" od tułowia, przez co ryby zmieniają linię przedniej części ciała. Gatunek ten ma tułów w ubarwieniu błękitnym i opalizuje zwykle na niebiesko lub rzadziej na zielono.
Rozmiar: w naturze do ok. 9,5 cm, w akwariach nieznacznie mniejsze.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: rzeki oraz jeziora o wyczuwalnym nurcie.
Wymagane parametry wody: zalecane pH 7-7,7.
Temperatura: 24-28°C.
Zalecany minimalny litraż: wymagane duże zbiorniki ze względu na znaczną ruchliwość ryb - minimum 160 l. dla ok. 10 szt sztuk przy minimalnej długości akwarium 100 cm.
Zachowanie: gatunek ławicowy (należy trzymać grupę minimum 8-10 osobników). Preferuje otwartą toń wody. Jest ruchliwy i towarzyski. Nadaje się do zbiorników ogólnych. Ryby te są skoczne, stąd wymagane jest przykrycie zbiornika.
Dieta: wszystkożerne - pokarmy roślinne i mięsne (żywe, mrożone, liofilizowane i suche płatki oraz granulaty).
Dymorfizm płciowy: samce większe od samic z reguły o wyraźniejszych kolorach.
Rozmnażanie: ryby mogą się wycierać czasami w zbiorniku ogólnym. Jednak by odchować narybek należy zorganizować osobne akwarium tarliskowe z gęstą obsadą roślinną lub mchem na dnie. Ryby odbywają tarło kilka razy dziennie przez kilka dni rozrzucając ikrę w małych partiach. Ikra musi mieć schronienie wśród roślin ponieważ tarlaki mają tendencję do jej wyjadania. Po tarle rodziców należy odłowić. Narybek po wykluciu skarmia się larwami solowca.
Uwagi: może się krzyżować z niektórymi innymi gatunkami tęczanek. Tęczanka ta jest często mylona z Melanotaenia duboulayi, która ma niemalże identyczny kształt ciała, jednak ma bardziej bastelowe kolory i najczęściej białawy grzbiet.
Zdjęcie: Erik Marquez, Melanotaenia praecox.
Nazwa gatunkowa: Melanotaenia praecox.
Charakterystyka: słodkowodna ryba z rodziny tęczankowatych ze styku Azji z Australią i Oceanią.
Nazwa polska: tęczanka neonowa.
Występowanie geograficzne: Indonezja (Azja).
Wygląd: charakterystyczna dla większości tęczanek mała głowa w stosunku do tułowia. Wraz z wiekiem głowa coraz bardziej "odcina się" od tułowia, przez co ryby zmieniają linię przedniej części ciała (Melanotaenia praecox nieznacznie). Gatunek ten ma tułów w ubarwieniu błękitnym i opalizuje neonowo. Płetwy w zależności od cech genetycznych danej populacji mogą być czerwonawe, beżowe, żóltawe lub całkowicie przezroczyste.
Rozmiar: samce do 8 cm, samice do 6,5 cm.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: rzeki oraz jeziora o wyczuwalnym nurcie.
Wymagane parametry wody: zalecane pH 6,6-7,5.
Temperatura: 25-29°C.
Zalecany minimalny litraż: ok. 80 l., wymagane zbiorniki o długości minimum 80 cm.
Zachowanie: gatunek ławicowy (należy trzymać grupę minimum 8-10 osobników). Preferuje otwartą toń wody. Jest ruchliwy i towarzyski. Nadaje się do zbiorników ogólnych. Ryby te są skoczne, stąd wymagane jest przykrycie zbiornika.
Dieta: wszystkożerne - pokarmy roślinne i mięsne (żywe, mrożone, liofilizowane i suche płatki oraz granulaty).
Dymorfizm płciowy: samce większe od samic z reguły o wyraźniejszych kolorach.
Rozmnażanie: ryby mogą się wycierać czasami w zbiorniku ogólnym. Jednak by odchować narybek należy zorganizować osobne akwarium tarliskowe z gęstą obsadą roślinną lub mchem na dnie. Ryby odbywają tarło kilka razy dziennie przez kilka dni rozrzucając ikrę w małych partiach. Ikra musi mieć schronienie wśród roślin ponieważ tarlaki mają tendencję do jej wyjadania. Po tarle rodziców należy odłowić. Narybek po wykluciu skarmia się larwami solowca.
Uwagi: może się krzyżować z niektórymi innymi gatunkami tęczanek.
Zdjęcie: Hanz Jefferson L. Castro, Polypterus endlicherii.
Nazwa gatunkowa: Polypterus endlicherii.
Nazwa polska / nazwa handlowa / nazwy odmian barwnych: wielkopłetwiec afrykański.
Występowanie geograficzne: obszar centralnej i centralno-zachodniej Afryki.
Wygląd: ciało smukłe i długie, płetwa grzbietowa wyraźnie "poprzecinana" w trójkątne mniejsze części.
Rozmiar: w niewoli do 30-40 cm, w naturze do 75 cm. Wszystkie dolne płetwy znajdujące się przy podbrzuszu sprawiają wrażenie jakby ryba posiadała cztery łapy. na niektórych zdjęciach ryba przypomina nieco krokodyla z tym, że wyraźnie krótszy ogon (płetwę ogonową). Ubarwienie może być zmienne. jednak dominuje kolorystyka beżowo-szara lub szaro-ciemna. Występuje także odmiana albinotyczna.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: wolno płynące, zacienione rzeki w wilgotnych lasach deszczowych.
Wymagane parametry wody: pH 6-8.
Temperatura: zalecana 25-27°C.
Zalecany minimalny litraż: 720 l. dla jednego osobnika (samotnego w akwarium) lub 1500 l. w akwarium wielogatunkowym (może być z arowananmi, dużymi zbrojnikami itp.).
Zachowanie: z pozoru gatunek spokojny, powolny, poruszający się skrycie i z majestatem - jednak są to drapieżniki, które w trakcie polowania są szybkie i zdecydowane. W zbyt małych zbiornikach wdaje się w bójki z innymi osobnikami swojego gatunku. Samca z samicą należy trzymać w dużym zbiorniku jednogatunkowym, gdyż w przypadku tarła i opieki nad ikrą mogą pozabijać inne ryby.
Wystrój zbiornika: kryjówki z roślin (duże i masywne okazy) oraz z korzeni, mile widziane liście na dnie zbiornika. Konieczna szczelna i solidna pokrywa na zbiorniku.
Dieta: mięsożerne - małe ryby, filety rybne, dżdżownice, larwy mącznika, larwy drewnojada, świerszcze, mięso wstężyków. W akwariach ryby te nie chcą spożywać pokarmów sztucznych (suchej karmy, produktów żelowych itp.)
Dymorfizm płciowy: trudny do rozróżnienia, samce są większe, mogą mieć większe płatwy.
Rozmnażanie: w akwariach gatunek raczej nie rozmnażany aczkolwiek były doniesienia o udanym tarle i odchowie narybku. Rozrodem raczej zajmują się specjaliści - wieloletni hodowcy tych ryb. Ryby podczas tarła splatają się ciałami ze sobą. Ikra dobrze rozwija się w wodzie lekko kwaśnej.
Uwagi: brak.
Zdjęcie: Erik Marquez, Melanotaenia lacustris.
Nazwa gatunkowa: Melanotaenia lacustris.
Charakterystyka: słodkowodna ryba z rodziny tęczankowatych z Australii i Oceanii.
Nazwa polska: tęczanka niebieska.
Występowanie geograficzne: Papua Nowa Gwinea - Jezioro Kutuba.
Wygląd: charakterystyczna dla większości tęczanek mała głowa w stosunku do tułowia. Wraz z wiekiem głowa coraz bardziej "odcina się" od tułowia, przez co ryby zmieniają linię przedniej części ciała. Gatunek ten ma tułów w ubarwieniu błękitnym i opalizuje zwykle na niebiesko lub rzadziej na zielono.
Rozmiar: w naturze do ok. 12 cm, w akwariach nieznacznie mniejsze.
Długość życia: brak danych.
Typ środowiska: rzeki oraz jeziora o wyczuwalnym nurcie.
Wymagane parametry wody: zalecane pH 7-8.
Temperatura: 24-29°C.
Zalecany minimalny litraż: wymagane duże zbiorniki ze względu na znaczną ruchliwość ryb - minimum 240 l. dla kilku sztuk przy minimalnej długości akwarium 120 cm.
Zachowanie: gatunek ławicowy (należy trzymać grupę minimum 8 osobników). Preferuje otwartą toń wody. Jest ruchliwy i towarzyski. Nadaje się do zbiorników ogólnych. Ryby te są skoczne, stąd wymagane jest przykrycie zbiornika.
Dieta: wszystkożerne - pokarmy roślinne i mięsne (żywe, mrożone, liofilizowane i suche płatki oraz granulaty).
Dymorfizm płciowy: samce większe od samic z reguły o wyraźniejszych kolorach - zwłaszcza w trakcie okresu tarła.
Rozmnażanie: ryby mogą się wycierać czasami w zbiorniku ogólnym. Jednak by odchować narybek należy zorganizować osobne akwarium tarliskowe z gęstą obsadą roślinną lub mchem na dnie. Ryby odbywają tarło kilka razy dziennie przez kilka dni rozrzucając ikrę w małych partiach. Ikra musi mieć schronienie wśród roślin ponieważ tarlaki mają tendencję do jej wyjadania. Po tarle rodziców należy odłowić. Narybek po wykluciu skarmia się larwami solowca.
Uwagi: może się krzyżować z niektórymi innymi gatunkami tęczanek. Tęczanka ta jest często mylona z Melanotaenia kamaka, która również występuje w kolorze błekitnym z tym, że wzdłuż ciała od oka do podstawy płetwy ogonowej biegnie ciemny, rozmyty wąski pas.
Akara Electric Blue - po lewej samica, po prawej samiec.
Nazwa gatunkowa: Andinoacara pulcher var. Electric blue.
Zobacz także:
Artykuł - jak rozkodować łacińskie nazwy ryb (kliknij, aby przejść)
Charakterystyka: słodkowodna ryba z rodziny pielęgnicowatych (sztucznie wyhodowana).
Nazwa polska: Akara Electric Blue. Jest to selektywnie otrzymany wariant akary błękitnej - jednak na tyle odmienny (inna kolorystyka, nieco inny wygląd, mniejsze rozmiary i łagodniejsze zachowanie), że wymaga opisania w osobnym artykule opisowym.
Występowanie geograficzne: w tej formie nie występuje w naturze, gdyż jest odmianą sztucznie wyhodowaną.
Wygląd: kształt ciała typowy dla akar. Na uwagę zasługują kolory - metalicznie elektryzująca barwa neonowego błękitu w połączeniu z kolorem srebrnym lub złotym. Na głowie występuje również barwa szara.
Rozmiar: do 10 cm, bardzo rzadko 12 cm.
Długość życia: mniej niż 10 lat.
Typ środowiska: nie występuje w naturze. Akwaria można aranżować z podłożem drobno żwirowym lub piaszczystym, aby ryby mogły wykopać dołek lęgowy. Ryby te preferują akwaria z drewnem (korzeniami) i roślinnością o umiarkowanym przepływie wody. Również bywają hodowane w niezbyt kwaśnych czarnych wodach o pH powyżej 6,0.
Wymagane parametry wody: pH 6-8. Ryby jednak lepiej znoszą pH poniżej 7,6, zwłaszcza gdy przystępują do rozrodu (wówczas więcej narybku ma szansę na przeżycie).
Temperatura: tolerowana 24-27°C.
Zalecany minimalny litraż: absolutne minimum to 80-100 l. dla jednej pary w zbiorniku jednogatunkowym, w akwariach towarzyskich (wielogatunkowych) - minimum 240 l. dla jednej pary.
Zachowanie: jak na akary ryby te są w miarę łagodne - bywają nieco bardziej rozdrażnione i agresywne w porze rozrodu, zwłaszcza gdy rodzice opiekują się ikrą bądź narybkiem. Dobrane pary mogą walczyć między soba o terytoria. Ich uwagę dobrze rozpraszają ryby ławicowe - np. neony, które w wiekszej ilości będą wpływać na obniżenie ich terytorialności.
Dieta: głównie mięsożerne - główny pokarm powinny stanowić pokarmy żywe i mrożone (sporadycznie suche).
Dymorfizm płciowy: samiec większy, bardziej masywny, o dłuższej i bardziej zaostrzonej płetwie grzbietowej. Samica nawet 15-20% mniejsza od samca, w porze godowej często posiada ciemniejszy pyszczek (nie zostało to dotąd jednoznacznie wytłumaczone). Aby posiadać dobrana parę należy kupić kilka sztuk młodych ryb. Para dobierze się z tej grupki po przekroczeniu kilku centymetrów (o ile w grupce będzie co najmniej jedna sztuka o odmiennej płci). Niedobrane osobniki należy odłowić, ponieważ zostaną one zdominowane i mogą być nękane. W mocno zarybionych akwariach towarzyskich ryby czasami nie dobierają się w pary zapewne nie mogąc obronić wspólnego terytorium przed masą innych ryb. Wówczas wzajemnie się tolerują i pływają wspólnie.
Rozmnażanie: ryby łatwo przystępują do tarła ale robią to tylko dobrane pary (para wspólnie ze sobą przebywa i obiera swoją część akwarium). Taka para wybiera sobie także odpowiednie miejsce do rozrodu, gdzie zwykle kopie zagłębienie w podłożu. Nad gniazdem odbywa się widowiskowe tarło. Ikry jest zwykle kilkadziesiąt sztuk. Rodzice wspólnie pilnują ikry a potem wylęgu wymieniając się co pewien czas. W tym czasie ryby są bardzo agresywne i wytrwale bronią swojego potomstwa. Czasami rodzice przenoszą wylęg do innego gniazda, gdy czują że młode w obecnym miejscu są za bardzo narażone na niebezpieczeństwo.
Uwagi: ryby są dosyć inteligentne. Jednak bardzo trudno spotkać osobniki o prawidłowej anatomii. Jest to związane z chowem wsobnym i małą pulą genową tej odmiany. Spotyka się to w wielu krajach świata nie zależnie od poziomu akwarystyki w danym kraju. Dlatego ryby często mają pozapadane brzuchy lub lekko powiększone gałki oczne. Wtedy zazwyczaj nie są to typowe oznaki choroby lecz symptom słabej genetyki.