Czasami zachodzi konieczność wyłowienia konkretnej ryby ze zbiornika np. do leczenia czy do odsprzedaży innej osobie. Często akwaryści morscy są zmuszeni do odłowu danego osobnika z akwarium, który jest np. bardzo agresywny w stosunku do innych gatunków. Zwykle jednak ryba ta nie pozwala się dobrowolnie odłowić i powstaje problem. Po kilku nie udanych próbach ryba już kojarzy obecność siatki z zagrożeniem, więc gdy tylko ją zauważy to natychmiast ucieka w bezpieczne dla siebie miejsce - w skały, korzenie lub rośliny, gdzie siatka akwariowa nie ma podejścia. Zatem jak złapać taką rybę?

W akwarium słonowodnym mamy dostępny określony przepis na parametry wody. Jest to zupełnie inna sytuacja niż w akwarystyce słodkowodnej, gdzie takiego ogólnego przepisu nie ma, ponieważ różne gatunki organizmów słodkiej wody mają różne wymagania co do jej parametrów. Rodzi to konieczność dobierania tych zwierząt pod kątem ich zgodności w kwestii wymagań składu wody. W akwariach morskich nie ma takiej potrzeby o ile będziemy brać pod uwagę ryby z otwartych mórz i oceanów, które podchodzą pod tzw. regułę Diettmara.

Sumik karłowaty, zwany również sumikiem amerykańskim pierwotnie zamieszkiwał słodkie wody Ameryki Północnej. Do Europy został sprowadzony pod koniec XIX wieku na teren Pomorza Zachodniego (wówczas było to Cesarstwo Niemieckie). Następnie na zasadzie ciekawostki był wsiedlany do innych zbiorników wodnych na obecnym terenie Polski. Do końca lat 80tych XX wieku był czasami spotykany w zbiornikach akwariowych.

Wbrew powszechnym przypuszczeniom zbiornik z makroglonami wcale nie jest zbiornikiem łatwo się prowadzącym. Makroglony mają swoją określoną specyfikę. Są bardzo niestabilne i niekiedy mogą masowo obumrzeć, co może doprowadzić do zmiany składu wody i śmierci wszystkich zwierząt w akwarium. Ponadto niektóre gatunki zawierają toksyny, które są niebezpieczne dla organizmów wodnych. Niekiedy też u pewnych gatunków wodorostów niebezpieczeństwem dla obsady może być rozmnażanie generatywne, gdy makroglon wypuszcza do wody zarodniki glonowe, przeznaczając na to wszystkie swoje siły witalne, po czym obumiera rozpuszczając się w wodzie. Wówczas uwalnia masę substancji organicznych do wody, co zwykle również jest niebezpieczne dla życia słonowodnego. Można oczywiście te czynniki ograniczać lub nawet spróbować je obejść poprzez dobieranie wielu różnych gatunków, łatwych w uprawie, nie toksycznych, odpornych, bardziej stabilnych i rosnących ekspansywnie. Ale zacznijmy sobie od początku.