Corbicula spp 544

Zdjęcie: Anna Maria Łabęcka

Nazwa gatunkowa: Corbicula fluminea, Corbicula fluminalis.

Nazwa polska / nazwa handlowa / nazwy odmian barwnych: brak. Istnieje w kręgu akwarystycznym nazwa handlowa Corbicula javanicus, która odnosi się do odmiany o żółtej muszli gatunku C. fluminea.

Występowanie geograficzne: Corbicula fluminalis została opisana naukowo z rzeki Eufrat przepływającej przez Turcję, Syrię i Irak. Pierwotnie występował na bliskim wschodzie m.in. w Iraku, Iranie, Pakistanie. Natomiast Corbicula fluminea pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej (Indonezja, Malezja, Tajlandia, Filipiny, Wietnam, Chiny). Oba gatunki są mocno inwazyjne i zostały zawleczony w różne rejony świata do Ameryki Północnej, Afryki i Europy.

Muszla: składa się z dwóch symetrycznych części. Posiada liniowe żłobienia, które rozchodzą się koncentrycznie od wierzchołka muszli. C. fluminea jest szersza niż C. fluminalis. Ponadto C. fluminalis ma wydatniejszy wierzchołek muszli. Ubarwienie muszli obu gatunków zazwyczaj jest zmienne. Najbardziej cenione okazy C. fluminea mają ciemnożółtą muszlę. W naturze powszechne są także egzemplarze żółtobrązowe, beżowe lub całkowicie brązowe. Natomiast C. fluminalis poza wymienionymi barwami jest często spotykana także w jasnej kolorystyce. W optymalnych warunkach długość muszli może wynosić do 5 cm.

Ciało: jasne - zwykle białe lub biało-żółte.

Długość życia: cykl życiowy jest dosyć krótki, małże te szybko osiągają dojrzałość płciową, szybko i licznie się mnożą oraz dosyć szybko umierają. W akwariach żyją zwykle 2 lata.

Typ środowiska: słodkowodny - rzeki i jeziora, także wody o bardzo niskim zasoleniu głównie w płytkiej wodzie do około 3 m. Oba gatunki mają duże zdolności przystosowawcze do różnych typów środowisk.

Wymagane parametry wody: małże dosyć odporne, tolerują szerokie zakresy parametrów wody.

Temperatura: optymalnie 12-26°C. W naturze oba gatunki znoszą szerszy zakres temperaturowy.

Zalecany minimalny litraż: 50 l. na jednego osobnika.

Zachowanie: mięczaki te przemieszczają się w bardzo ograniczonym zakresie za pomocą nogi. Zwierzęta te rozchylają muszlę w celu pobierania pokarmu, który odfiltrowują z wody. Należy zapewnić im spokój - inne zwierzęta nie powinny ich naruszać, gdyż będzie to doprowadzać do tego, że małże będą cały czas zamknięte i najpewniej umrą z głodu. Jako towarzystwo należy dobrać im ryby, które żyją np. w toni wodnej lub przy powierzchni (nie przebywając przy dnie). Małże te wymagają miękkiego dna aby swobodnie się przemieszczać (nie potrafią chodzić po kamieniach). W akwarium znajdą sobie odpowiednie miejsce z właściwym prądem wody. Na dnie nie należy ustawiać zbyt wielu przeszkód (drewno, dekoracje rośliny, kamienie), gdyż będą uniemożliwiać im swobodne poruszanie. Małże powinny być przynajmniej częściowo osadzone w podłożu z otworem skierowanym do góry.

Dieta: karmienie w zbiorniku akwariowym jest dosyć problematyczne. Małże odfiltrowują pokarm z wody: pierwotniaki, glony - np. Euglenophyta spp. (odpowiedzialne za zielony zakwit wody), bardzo drobny zooplankton oraz pył organiczny. W akwariach można podawać im pokarm w postaci zawiesiny (pokarm suchy starty na proch i wymieszany z wodą - np. spirulina, roztarte pokarmy sztuczne itp.). Należy wkraplać je pipetą w okolice małża w odległości kilku centymetrów od niego tak aby nie zdążył się on zamknąć (fluid wkrapla się w taki sposób aby płynął z prądem wody w kierunku małża). Karmienie powinno odbywać się kilka razy dziennie o równych odstępach czasowych.

Rozmnażanie: nie rozmnażany w akwariach ze względu na powszechne występowanie w środowisku naturalnym (odłów jest tańszy niż rozród w sztucznych warunkach). Poza tym w wielu krajach ze względu na inwazyjność posiadanie i rozmnażanie obu gatunków jest prawnie ograniczone lub zabronione. Oba gatunki są samo zapładniającymi się hermafrodytami. produkują jednocześnie jaja w ogromnych ilościach (nawet 50 000 sztuk rocznie) oraz plemniki. Wypuszczają do wody larwy typu weliger, które żyją przez pewien okres w formie planktonicznej w toni wodnej i poruszają się za pomocą żagielka. z czasem larwy opadają na dno gdzie przekształcają się w dorosłą postać.

Uwagi: oba gatunki są uznane na terenie Unii Europejskiej za taksony, których przetrzymywanie, hodowla oraz wykorzystywanie (w tym sprzedaż i zbywanie) zostało ograniczone aktami prawnymi. Ograniczenia zostały nałożone w związku z niekontrolowanymi introdukcjami przedstawicieli tych gatunków w Europie Środkowej (np. w dorzeczu Dunaju) oraz Południowej. Obecność obu gatunków została odnotowana również na terenie Polski.

Zgoda na pliki cookie i przetwarzanie danych

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.