Nazwa polska: brak. W Polsce potocznie używa się zdrobnienia - dunka.

Występowanie geograficzne: w naturze gatunek nie jest zbyt często spotykany ale zasiedla rozległe obszary wód północnej Australii, Indonezji, Malezji i południowe rejony Morza Południowochińskiego. W naturze zamieszkuje strefy między pływowe o zmiennym poziomie wody na głębokości 1-30 m.

Ogólna charakterystyka: popularny koralowiec typu LPS.

Opis: gatunek jest spokrewniony z rodzajem Tubastrea i występuje w tej samej rodzinie, polipy jednak są u niego nieco inne. Ogólnie koral przypomina połączone ze sobą zawilce (ukwiały). Polipy u dunki są duże o średnicy ok. 2-3 cm i mają formę okrągłego dysku z cienkimi mackami na obrzeżach. Macki mają rzędy parzących komórek zawierających nematocyty. Zwykle koral rośnie w kulistą formę. Polipy mają najczęściej kolorystykę jasnobrązową lub zieloną. Towarzyszom im lekko zarysowane paski. Macki zazwyczaj mają kolor brązowy lub zielony.

Rozmiar: w akwariach zwykle formują się korale o pokroju płaskiej kopuły o średnicy 20-25 cm.

Wymagania: korale te mają średnie wymagania i bardzo duże zdolności przystosowawcze do różnych warunków. Mimo to zaleca się aby ogólne parametry wody były mniej więcej podobne jak w przypadku innych koralowców: optymalna temperatura wody 24-27°C, optymalne zasolenie 33-36‰, pH 8,0-8,4. Koralowce te preferują słaby lub umiarkowanie słaby nurt wody. Należy wybierać im miejscówki dobrze osłonięte przed działaniem strumienia wody najlepiej na samym dnie zbiornika. Warunki oświetleniowe powinny być umiarkowane. Polipy są aktywne również w dzień. Uwaga - korale te są umiarkowanie agresywne.

Tempo wzrostu: umiarkowane.

Stopień trudności utrzymania: umiarkowanie łatwy / średni.

Odżywianie: Dunka pomimo, że posiada zooksantelle (algi symbiotyczne) to dostarczają one koralowi niewielkie ilości pokarmu, gdyż mają one mniejsze znaczenie niż u innych korali fotosyntezujących. Koralowiec jest wszystkożerny i skupia się na wyłapywaniu mackami fitoplanktonu i zooplanktonu. Koral dosyć sprawnie przemieszcza mackami schwytane ofiary do umieszczonych w środku dysku otworów gębowych. Organizmy te wymagają systematycznego dokarmiania - są dosyć żarłoczne. Pobierają co prawda mikro zawiesinę organiczną z wody ale często wymagają także grubszego pokarmu - solowca, rozwielitki, lasonoga, wodzienia. Karmienie powinno odbywać się przy wyłączonych pompach filtracyjnych i odpieniaczu białek. Wystarczający czas karmienia to 25-40 minut. Największym problemem jest trzymanie tych korali z innymi zwierzętami rafowymi, ponieważ w trakcie karmienia grubszym pokarmem mogą one wyrywać pożywienie z macek korala i go w ten sposób uszkadzać. W Stanach Zjednoczonych opracowano więc metodę karmienia w zamknięciu dla takich właśnie przypadków. Polega ona na zastosowaniu odciętej górnej części plastikowej butelki po wodzie mineralnej (np. 5 l.), którą nakłada się na korala i izoluje w ten sposób od reszty akwarium. Następnie wstrzykuje się pokarm do środka za pomocą strzykawki i zakręca z góry nakrętkę. Wówczas koralowiec ma czas na spokojne posilenie się natomiast inne zwierzęta są odseparowane dzięki ścianom butelki.

Rozmnażanie: podobnie jak większość koralowców - rozmnażają się bezpłciowo - są hermafrodytami produkującymi zarówno męskie jak i żeńskie gamety, które wyrzucają w porze tarła przez otwory gębowe do toni wodnej. Tam łączą się ze sobą komórki męskie i żeńskie tworząc zygotę, z której formuje się planula - pływająca w toni wodnej orzęsiona larwa. Po pewnym czasie osiada ona na powierzchni i wraz ze wzrostem przeistacza się w docelową postać koralowca. Natomiast w akwariach akwaryści najczęściej mechanicznie dzielą koral na części i w ten sposób go rozmnażają na więcej osobników. Im więcej żywej masy będzie mieć nowy odcięty od matecznika osobnik, tym większa będzie szansa na jego przeżycie. jednak dosyć dobrze u tego gatunku przyjmują się szczepki w formie odciętych całych pojedynczych polipów.

Uwagi: korale te mogą tworzyć związki symbiotyczne z niektórymi zwierzętami - np. z błazenkami. Mniejsze okazy mogą być mylone z ukwiałami tzw. zawilcami z rodzaju Anemonia, zwłaszcza z ukwiałem majano.

Zobacz także: 

• O związku symbiotycznym (kliknij, aby przejść).