Brzanka odeska 567

Nazwa gatunkowa: Pethia padamya.

Nazwa polska: brzanka odeska - geneza polskiej nazwy wywodzi się od miasta Odessa na Ukrainie, gdzie w początkach lat 70-tych XX wieku po raz pierwszy pojawiły się te ryby w sprzedaży na jednej z tamtejszych giełd zoologicznych. Ponieważ z początku nikt nie był w stanie określić gatunku - sądzono, że jest to krzyżówka międzygatunkowa dwóch różnych brzanek. Wytypowano nawet konkretne gatunki, z których ryby te mogły powstać. Wiele egzemplarzy tych brzanek, dostępnych na rynku miało różne wady anatomiczne, co mogło potwierdzać, że jest to hybryda (krzyżówka między gatunkowa). Obecnie nadal ciężko jest spotkać te ryby o prawidłowej budowie ciała. Z czasem jednak okazało się, że ryba ta żyje w centralnej Birmie (obecnie Myanmar). Gatunek doczekał się opisu naukowego dopiero po ok. 40 latach obecności w akwarystyce w 2008 roku.

Występowanie geograficzne: Azja - rzeki i strumienie centralnego Myanmar.

Wygląd: tułów srebrzysty lub srebrno-beżowy (występują także odmiany o intensywnie ciemnoszarym tułowiu). Po środku tułowia między okiem a płetwą ogonową występuje opalizujący czerwony lub różowy szeroki pas. Na tułowiu wystepują również dwie mocno rozmyte (niewyraźne) ciemne plamki. Uwagę zwracają także duże łuski, które w centralnej części tułowia są podkreślone czarną obwódką. Płetwy: grzbietowa, brzuszne i odbytowa posiadają rysunek. Oko w górnej części odznacza się czerwonym kolorem.

Rozmiar: w naturze do 4,5 cm, w akwariach nawet do 6 cm.

Długość życia: kilka lat.

Typ środowiska: przejrzyste rzeki górskie o kamienisto-żwirowym dnie.

Wystrój zbiornika: gatunek nadaje się zarówno do akwariów towarzyskich, roślinnych i biotopowych.

Wymagane parametry wody: tolerowane pH 6,8-8.

Temperatura: tolerowana 16-25°C, zalecana 22-24°C.

Zalecany minimalny litraż: 80 l.

Zachowanie: towarzyskie - należy trzymać je w grupie minimum 8-10 osobników, gdyż są to ryby stadne. Nadają się do akwariów towarzyskich o charakterze roślinnym. Głównie przebywają w środkowych i dolnych partiach wody.

Dieta: wszystkożerne z przewagą pokarmów zwierzęcych - zooplankton, larwy owadów, drobne insekty. W akwariach można podawać pokarmy żywe, mrożone oraz suche. Pożywienie jest pobierane z toni wodnej, dlatego powinno mieć ono właściwości wolno tonące. Pokarm roślinny można uzupełniać sztuczną karmą w granulacie.

Dymorfizm płciowy: samiec smuklejszy, posiada wyraźnie mocniejszą kolorystykę, samice są bardziej wydatne w partiach brzusznych, czerwony neonowy pas jest u nich słabo zaznaczony lub nie występuje w ogóle, rysunki na płetwach są słabo zauważalne lub jest ich brak.

Rozmnażanie: łatwe, często ryby przystępują do tarła grupowo w akwariach ogólnych o ile zaistnieją ku temu odpowiednie warunki wodne (właściwe parametry wody) oraz aranżacyjne i żywieniowe. Na czas tarła ryby w podobnej ilości samców i samic (kilka sztuk) należy umieścić w specjalnie zorganizowanym zbiorniku tarliskowym (ok. 50 l.). Ryby wycierając się rozrzucają ikrę po całym zbiorniku (dno najlepiej wyścielić mchem wodnym, torfem włóknistym, lub grubym żwirem). Wszystkie ryby po zakończeniu tarła należy odłowić. Wylęg następuje po około jednej dobie. Gdy narybek zacznie żerować można karmić go sproszkowanym pokarmem dla narybku (zawiesiną) i żywą larwą solowca.

Uwagi: ryba w niewoli podatna jest na deformacje anatomiczne (wpływ na to mają przede wszystkim nieprawidłowe warunki hodowli - małe litraże, nieprawidłowe odżywianie, złe warunki wodne itp.). 

Zgoda na pliki cookie i przetwarzanie danych

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.