actinia equina 1

Actinia equina czyli ukwiał koński bywa przedstawiany także pod nazwą – zawilec paciorkowy. Jest to ukwiał bardzo pospolity w całym Morzu Śródziemnym, ale występuje też w zimniejszych słonych wodach, bo spotkać go można licznie np. wokół Wysp Brytyjskich czy u wybrzeży Atlantyckich Francji.

actinia equina 2

Jest to mały ukwiał sześciopromienny, co oznacza że jego macki ułożone są w sześć pierścieni. Stworzenie to posiada do 192 macek, które są dosyć krótkie w porównaniu do innych ukwiałów i mierzą zazwyczaj do 3 cm długości. Natomiast dosyć gruba jest podstawa, czyli tzw. pień, którego grubość dochodzi do około 5 cm średnicy. Dysproporcje między pniem a czułkami są cechą rozpoznawczą tego ukwiału, ponieważ u innych gatunków zazwyczaj jest odwrotnie – czułka są dłuższe niż sam pień. Taka budowa jest charakterystyczna dla ukwiałów karłowatych. Pod pniem znajduje się niezwykle mocna przyssawka. Nie ma możliwości odczepienia tego stworzenia od skały. W przypadku użycia bardzo mocnej siły najczęściej dochodzi do rozerwania ukwiału, który w dalszym ciągu trzyma się podłoża. Dlatego też najlepiej jest pozyskiwać te ukwiały wraz z kamieniem, do którego są one przyczepione.

actinia equina 3

Actinia equina w Adriatyku, Chorwacja - Istria 

Kolorystyka jest najczęściej ciemno czerwona, ale literatura podaje, że są też te ukwiały w innej kolorystyce jak różowe czy żółte, lub połyskujące na zielono. Zaobserwowano, że ukwiały o odmiennej kolorystyce nie tolerują się i są wobec siebie bardzo agresywne, silnie się zwalczając. W trakcie walki używają one nematocytów, poprzez które aplikują swoim rywalom toksyczne substancje. Stąd wysuwa się tezę, że osobniki o innych kolorach to prawdopodobnie inne gatunki. Tymczasem ukwiały o tym samym kolorze często w naturze bytują obok siebie. Ukwiały te żyją w pasie strefy przybrzeżnej na płyciznach. W Adriatyku, gdzie występują przypływy i odpływy, często dochodzi do sytuacji, kiedy po odpływie takie ukwiały zostają całkowicie odsłonięte przez wodę. Wówczas ukwiał koński zamyka się całkowicie, chowając swoje czułka do środka i wygląda wtedy jak mała galaretka z foremki. W drodze ewolucji gatunek ten wytworzył możliwość przeżycia przez kilka do nawet kilkunastu godzin poza wodą. Pomaga mu w tym zdolność do magazynowanie wody w jego ciele. Ponadto jest przystosowany zarówno do wysokich jak i niskich temperatur. Ukwiały te spotkać można w odciętych płyciznach po odpływie, gdzie temperatura wody wynosi nawet 30°C. Takie środowisko powoduje że stworzenia te są niesamowicie wytrzymałe.

actinia equina 4

Jednocześnie ukwiały te są bardzo mało ruchliwe. Nie wędrują po całym akwarium i zazwyczaj trzymają się skały do której są przyczepione. Są to więc ukwiały o bardziej osiadłym trybie życia, które dodatkowo żyją w trudnych warunkach w pasie przypływów i odpływów. Ponadto są one odporne na zmiany zasolenia wody. W akwarium rafowym mogą funkcjonować. Należy jednak zadbać o to by inne korale ich nie przysłoniły, najlepiej umiejscawiać je na najwyższej skale w akwarium, w osłoniętym miejscu, możliwie najbliżej tafli wody. Jest to tak naprawdę małe stworzenie, które osiąga maksimum 7 cm wysokości (wliczając rozłożone macki). Jednak trzeba się liczyć z tym, że nie jest to zwierzę eksponowane i często, gdy zbyt silna cyrkulacja będzie mu przeszkadzać, może się odczepić i zaszyć w niewidocznej szczelinie skalnej.

Ukwiał koński wyczekuje w bezruchu i czeka aż ofiara zbliży się do niego. Wówczas wysuwa swoje czułki, które są pokryte parzydełkami, dodatkowo posiadając niewidoczne haczyki, potrafiące przytrzymać małą rybkę lub krewetkę. Sparaliżowana ofiara trafia do otworu gębowo-wydalniczego. W akwarium ukwiała końskiego można karmić za pomocą pensety lub pipety. Gdy tylko przez kilka sekund przytrzyma się w jego okolicy pokarm, wówczas ukwiał natychmiast go wyczuwa i szybko wystawia swoje macki, aby pochwycić to pożywienie.

actinia equina 5

Uważa się że ukwiał ten ma własny specyficzny sposób żyworodnego rozmnażania płciowego. Przypuszcza się, że gdy samiec znajdzie się w pobliżu samicy, wówczas wypuszcza nasienie do wody, które zasysa samica swoim otworem gębowym i w ten sposób zapładnia jajeczka w swoim organizmie. Larwy, których jest zazwyczaj około 100 sztuk po wykluciu żyją w żołądku matki, które są w jakiś niewyjaśniony sposób chronione przed kwasami trawiennymi. Tam się odżywiają, a po osiągnięciu odpowiedniego wzrostu są wydalane do wody otworem gębowo-wydalniczym. Gdy znajdą się w toni wodnej po pewnym czasie przyczepiają się silnie do skał.

Kliknij, aby przejść do artykułu o ogólnej charakterystyce ukwiałów

Tekst i Zdjęcia: Tommy Aquario.

Zgoda na pliki cookie i przetwarzanie danych

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.