Haliotis asinina 67

 Zdjęcie: Katarzyna Sołdan, Haliotis asinina.

Nazwa gatunkowa: Haliotis asinina.

Nazwa polska: brak. W krajach anglojęzycznych, gdzie jest poławiany nazywany jest "Donkey's ear" - ośle ucho. W Polsce ślimaki z rodzaju Haliotis są określane słuchotkami (zwłaszcza w gastronomi).

Występowanie geograficzne: bardzo pospolity w Oceanie Indyjskim i Zachodnim Pacyfiku.

Muszla: o wielkości do 8-10 cm, owalna i płaska, przypomina kształtem ludzkie ucho. Jej wierzchołek położony jest blisko krawędzi, jest cienkościenna i płaska koloru oliwkowo zielonego z widocznymi niekiedy bordowymi punktami i rysunkiem kilku ciemnozielonych trójkątów. Wewnątrz muszla zawiera masę perłową, jest blado zielona i iryzuje. Przez grzbiet muszli przechodzą w linii małe jajowate otwory.

Ciało: szaro-zielonkawe z ciemnymi plamkami pigmentowymi o dużym płaszczu, którego brzegi są pokryte licznymi, długimi, miękkimi wyrostkami (mackami). Płaszcz może zostać znacznie wysunięty, zachodząc na muszlę. Czułka dosyć długie, brak jest wieczka.

Długość życia: brak danych (prawdopodobnie kilka lat).

Typ środowiska: występuje na twardych powierzchniach w strefach przybrzeżnych, gdzie fale przyboju uderzają z potężną siłą o skalisty brzeg. Nie należy ślimaka odrywać od powierzchni siłą, ponieważ może to spowodować oderwanie mięśnia łączącego stopę z muszlą. Ślimaki z rodzaju Haliotis trzymają się powierzchni z ogromną siłą.

Wymagane parametry wody:  PH 8,0-8,4. Zasolenie 35,5‰.

Temperatura: zalecana 24-26°C.

Zalecany minimalny litraż: 50 l. dla mniejszych egzemplarzy i 120 l. dla ślimaków w dorosłym rozmiarze.

Zachowanie: przeważnie przyczepiają się do skał i szyb w akwarium, zwykle są mało ruchliwe.

Dieta: roślinożerne - w naturze glony, które są zeskrobywane ze skał. Można dokarmiać spiruliną i płatkami roślinnymi. Również przegniłe makroglony.

Rozmnażanie: możliwe są samoistne rozmnożenia w dużych akwariach.

Uwagi: Należy pamiętać, że mięczak ten obrócony otworem w muszli do góry nie potrafi się samodzielnie obrócić. Czasami dostaje się do zbiornika wraz z żywą (ożywioną) skałą jako tzw. pasażer na gapę. Ślimaki z rodzaju Haliotis zamieszkują wiele różnych akwenów słonowodnych na całym świecie. Wiele gatunków jest traktowanych jako przysmak i zaliczanych do tzw. owoców morza (słuchotki). Gatunek Haliotis rufescens z pacyficznych wybrzeży USA został np. bardzo przetrzebiony w wyniku połowów konsumpcyjnych. Podobny los może czekać Haliotis corrugata z wybrzeży Kaliforni, który również poławiany jest z łąk makroglonów ze względu na swoje mięso i do wyrobu ozdób z muszlowej masy perłowej. Rodzaj Haliotis zamieszkuje również morza europejskie: Haliotis tuberculata - Morze Północne, Haliotis lamellosa (zwany uchem Św. Piotra) - Morze Adriatyckie, Haliotis pustulata - Południowo-Wschodnie Morze Śródziemne gdzie przeniknął przez Kanał Sueski z Morza Czerwonego. W Afryce Południowej i Wschodniej występują m.in. Haliotis spadicea oraz Haliotis midae. Natomiast przy wybrzeżach Zachodniej Australii pospolity jest Haliotis roei. W Nowej Zelandii gatunkiem hodowlanym na cele konsumpcyjne i następnie eksportowanym na szeroką skalę jest Haliotis iris.

Haliotis asinina 68

 Zdjęcie: Katarzyna Sołdan, Haliotis asinina.

Tekst: Tommy Aquario

Zgoda na pliki cookie i przetwarzanie danych

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.