Potamopyrgus antipodarum 345

 Zdjęcie: Michal Maňas, Potamopyrgus antipodarum, CC BY 4.0

Nazwa gatunkowa: Potamopyrgus antipodarum.

Nazwa polska / nazwa handlowa / nazwy odmian barwnych:  wodożytka nowozelandzka (wcześniejsza nazwa - wodożytka Jenkinsa).

Występowanie geograficzne: pierwotnie na Nowej Zelandii, obecnie został zawleczony prawdopodobnie wraz z wodami balastowymi statków do Europy Zachodniej i Środkowej oraz do Północnej Ameryki (USA, Kanada).

Muszla: o długości do 5-6 mm (w Europie) i do 11 mm (w Nowej Zelandii), grubościenna, posiadająca do sześciu skrętów. Kolorystyka muszli może być różna od żółtych, żółtawozielonkawych, beżowych do brązowawych. Często muszle posiadają rozmyte ciemniejsze plamki. Otwór muszli jest owalny.

Stopa: posiada ubarwienie zmienne - u różnych populacji kolorystyka stopy może mieć barwę czarną, brązową lub szarą. Zazwyczaj grzbiet ciała jest ciemniejszy niż spodnia część stopy. Czułki nitkowate, głowa wyciągnięta w ryjek - na jego czubku występuje jasna opaska. Wieczko rogowe jest czerwonawe i półprzezroczyste

Długość życia: w zależności od warunków środowiska i diety 7-24 miesięcy.

Typ środowiska: różnorodne zbiorniki wodne, gatunek ma spore możliwości przystosowawcze do różnych typów wód i środowisk wodnych. Jednak prawie zawsze spotykany jest w bardzo płytkiej wodzie zwykle w okolicach brzegu na głębokości ok. 0,5 m.

Wymagane parametry wody: bez znaczenia, gatunek był spotykany nawet w wodach o PH niższym niż 7. Stwierdzono obecność tych ślimaków także w wodach słonych o zasoleniu nawet do 26‰ (Morze Bałtyckie ma średnio 8‰). W wodzie o zasoleniu powyżej 17‰ gatunek się nie rozmnaża.

Temperatura: optymalna w hodowli akwariowej 12-28°C (w naturze ślimaki te były notowane w wodzie o temperaturze 0-34°C.). Doskonale znoszą wysokie temperatury, gdyż płytka woda, w której bytują często silnie się nagrzewa.

Zalecany minimalny litraż: 10 l.

Zachowanie: Lubi przebywać w liczniejszych grupach - kilkanaście do kilkudziesięciu osobników. W akwariach rzadko spotykany - jednak potrafi się mnożyć w plagę.

Dieta: roślinożerne - głównie glony, zwłaszcza okrzemki i inne miękkie glony, także film bakteryjny (śluzowce) oraz detrytus (np. gnijące liście).

Rozmnażanie: osobniki gotowość do rozrodu osiągają już w czwartym miesiącu życia. Najczęściej ślimaki te mnożą się poprzez partenogenezę - wystarczy jedna samica, aby wydawać potomstwo. Zawartość samców w populacji zwykle jest bardzo niska - niekiedy stanowi nawet 5% ogółu. W Nowej Zelandii gatunek mnoży się przez cały rok. W Polsce do rozrodu dochodzi przy umiarkowanej temperaturze - zwykle wiosną w kwietniu i jesienią od końca września. W akwariach natomiast rozród odbywa się w trybie ciągłym. Wodożytka nowozelandzka jest żyworodna. Ilość osobników, które znajdują się w komorze lęgowej wynosi 10-90 szt. 

Uwagi: gatunek ten na ziemiach polskich pojawił się w I połowie XX wieku. Ślimaki te są bardzo odporne na zmienne warunki klimatyczne.

wodożytka nowozelandzka 257

Zdjęcie: Anna Maria Łabęcka,Potamopyrgus antipodarum, rzeka Wisła.

Zgoda na pliki cookie i przetwarzanie danych

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.