Zdjęcie: Christian Fischer, Lepisma saccharina, CCA SA 3.0.
Rybik cukrowy to niewielki, beżowo lub szarosrebrzysty owad o wydłużonym, spłaszczonym ciele, osiągający długość 10-15 mm (licząc z długimi czułkami oraz nitkowatymi wyrostkami na końcu odwłoka nawet do 30 mm) znany w Polsce z tego, że zadomowił się w niektórych łazienkach. Jego ciało pokryte jest drobnymi, łuskowatymi strukturami, które nadają mu charakterystyczny metaliczny połysk. Żyją bardzo długo jak na owady – mogą dożyć nawet 8 lat, co czyni je jednymi z najdłużej żyjących owadów bez przeobrażenia. Są światłowstrętne, unikają jasnych miejsc, preferując ciemne i wilgotne środowiska, np. łazienki, piwnice czy strychy. Żywią się skrobią i celulozą – potrafią zjadać papier toaletowy o ile są w stanie się do niego dostać w łazience (nie potrafią się wspinać po powierzchniach pionowych). W domu mogą zjadać również kleje tapetowe, tapetę, tkaniny, a nawet resztki cukru, okruchy z pieczywa czy martwe owady. Są bardzo odporne na głód, mogą przetrwać kilka miesięcy bez pożywienia, jeśli warunki wilgotności są dla nich odpowiednie. Są uważane za szkodniki, ale nie przenoszą chorób, mimo że mogą uszkadzać książki, ubrania i materiały organiczne (są to jednak rzadkie przypadki bo nie są w stanie wejść na regał z książkami). Ogólnie nie stanowią one zagrożenia dla zdrowia człowieka.
Rybiki cukrowe, mimo że nie są standardową karmą w akwarystyce, mogą stanowić cenne urozmaicenie diety dla niektórych gatunków ryb drapieżnych i owadożernych, np. pielęgnic czy arowan, strzelczyków. Ich wartość odżywcza obejmuje: wysoką zawartość białka, niski poziom tłuszczu, chitynę. Pancerzyk rybików jest jednak w miarę miękki. Mimo to nie wszystkie ryby będą w stanie je zjeść, dlatego częściej wykorzystywane są jako nietypowy pokarm dla gadów, płazów czy pająków.
Zobacz także: